Sanne over haar miskraam: ‘Ik ben mijn kind kwijt, zo doorgespoeld door het toilet’
Sanne kreeg een miskraam. Op Mama Magazine schrijft ze over deze verdrietige gebeurtenis. 'Kikkers springen niet uit de pan wanneer ze levend gekookt worden.'
Doordat ze in koud water op het vuur gezet worden en het water langzaam maar zeker beetje bij beetje warmer en heter wordt hebben ze niet zo in de gaten dat ze gekookt worden. Tot ze gekookt zijn.
Dat heeft iemand me ooit verteld.
Nu voel ik me net als die kikker in de pan.
Het begon met een beetje bloedverlies, een druppel hier en daar. Oud bloed, het was bruin. Toen kreeg ik een kramp, alsof ik ongesteld moest worden. En toen een beetje meer kramp en nog een beetje meer bloedverlies. Langzaam, in slowmotion, onderging mijn lijf de grootste ramp die ik mij voor kon stellen. We hadden nog eventjes hoop. Wie weet is het allemaal niet zo erg. Tot de volgende golf aan krampen en weeën kwam. In één keer was er overal bloed. We moesten het opvangen in een zeef zei de verloskundige aan de telefoon, en toen zag ik het. Mijn gekookte kikkertje.
Golf aan bloed
Zo in de toilet, mee gespoeld met een golf aan bloed. De volgende uren bleven er bloedstolsels komen, zo veel dat ik naar het ziekenhuis moest. We bouwden een soort luier van pampers en daar gingen we. Gewoon omdat de verloskundige dat zei. Mijn lijf deed van alles. Ik volgde. En langzaamaan besefte ik dat ook ik een gekookte kikker was. Ik was mijn kindje kwijt, zo doorgespoeld door de toiletpot. En ik stond erbij en keek ernaar.
In de dagen erna werd ik achtervolgd door het bloed. Ik wilde mijn kindje terug maar ik zag alleen maar dat wat zij ‘weefsel’ hadden genoemd. Weefsel kan je onderscheiden van bloed door erin te knijpen. Als je het niet kapot kan drukken, dan is het weefsel. Fijn om te weten?
Voordat ik zwanger werd wist ik het allemaal niet zo zeker of ik dit wel wilde. En nu mijn baby veranderd was in een gekookte kikker wilde ik het alleen maar terug. Ik wilde niet verder met mijn leven. Nee. Ik wilde mijn baby terug. Ik wilde de bloederige herinnering wegspoelen met al het bloed maar ik bleef alleen over met het gevoel alsof ik een gestrande walvis was die het niet voor elkaar kreeg om terug de zee in te rollen. Ik bleef daar liggen om langzaam te stikken in de pijn.
Ik dacht aan moeders die hun levende kindjes verloren, moeders die bevallen van kindjes die niet meer ademen en ik kon alleen maar huilen. Nu, een tijdje later vraag ik me af. Wat ben ik eigenlijk verloren? Mijzelf? Het beeld dat ik voor en van mezelf had? Alles wat ik dacht te zijn is anders. Alles is anders, zonder jou.
Lees ook
Misselijkheid tijdens de zwangerschap is een goed teken: minder risico op miskraam
