‘Ik heb spijt van de volwassen naam die ik mijn zoon heb gegeven’
‘Mijn kleine baby, en dan die grote, ouderwetse, volwassen naam erbij… Het past gewoon niet. Ik heb best wel spijt van de naam die ik mijn zoon heb gegeven’, zegt moeder Heather.
Ook nu haar kind een peuter is, blijft ze worstelen met deze gevoelens.
Schuldgevoel en spijt van de naam
Maar nu lijkt ze spijt te hebben. ‘Het past niet bij mijn baby. Het voelt elke keer gek als ik de naam uitspreek.’ Haar zoon heet Cillian. De naam werd een compromis tussen haar en haar man. Ze wilde geen discussie meer met haar man en besloot het toen maar eens te zijn over de naam. ‘Elke keer als ik hem ergens voorstel, en vertel hoe hij heet, voel ik een bepaald soort schaamte. Alsof het een rare naam is. Misschien is het dat ook, maar we hebben het nu eenmaal voor hem gekozen. Ik vind het ook te ver gaan om de naam officieel te veranderen.’
‘Mijn zoon is drie jaar oud nu en ik voel nog altijd niets bij deze naam. Als mijn man het zou weten, zou hij het denk ik samen met mij wel laten veranderen. Maar dat vind ik toch een grote stap. Ik ben zo gek op mijn kleine knul en ik voel me schuldig over het feit dat ik zijn naam niet kan accepteren. Ik noem hem overal maar bij zijn bijnaam, Cilli.’
‘Een aparte naam past ook helemaal niet bij zijn karakter. Hij is al zo verlegen en hij durft niet zoveel. Dan wil je gewoon een naam hebben waar niemand zich voor hoeft te schamen, een naam die iedereen kent en leuk vindt. Ik vind het zo jammer dat ik niet daar voor heb gekozen.’
