‘Ik ben pissig dat mijn schoonzus iedereen in de familie al heeft vernoemd, er is niets over voor ons’

Ik weet het. Het klinkt misschien kinderachtig. Maar ik ben oprecht boos. Pissig zelfs. Mijn schoonzus – de vrouw van mijn broer – heeft er de afgelopen jaren een sport van gemaakt om al haar kinderen te vernoemen. Niet zomaar, nee: écht iedereen in de familie is al aan bod gekomen. En nu? Nu zijn wij zwanger van ons eerste kindje… en voelt het alsof er niets meer over is. Geen eerbetoon, geen verrassing, niks.

Onze moeder en vader zijn al vernoemd. Zelfs onze lieve Opi en Omi.

Pissig op mijn schoonzus

Ze hebben ook de andere kant van hun familie vernoemd en letterlijk hun kinderen drie voornamen gegeven. Elizabeth, Johannes, Ariana en Jozefus. Allemaal vernoemingen die ze hebben ingepikt. Of nou ja, zo voelt het. Ze hadden wel één naam voor ons kunnen bewaren, toch?

Het begon nog lief. Haar eerste dochter kreeg de tweede naam van mijn oma. Prima, dat snapte ik. Maar daarna ging het los:

• Haar zoon kreeg de naam van onze opa,

• De derde kreeg de naam van haar eigen moeder,

• En inmiddels zijn zelfs onze tantes, overgrootmoeders en haar favoriete nicht vereeuwigd in doop- en geboortekaartjes.

Ik weet dat vernoemen een mooie traditie kan zijn. Maar ik had daar ook plannen voor. Ik wilde mijn kind een naam geven die betekenis had, die eer zou doen aan iemand van wie ik houd. Maar nu voelt het als ‘namaak’ of ‘tweede keus’ als ik dat alsnog doe. Alsof we achteraan in de rij stonden en het buffet leeg is.

“En hoe kunnen we onze baby nu vernoemen?’

Toen ik er een grapje over maakte op een verjaardag – met een glimlach maar een serieuze ondertoon – lachte ze het weg.
“Jullie vinden vast nog wel iets origineels, dat kunnen jullie beter dan ik!”

Alsof ze het zelf niet doorheeft. Maar ik heb wél behoefte aan betekenis. Ik wil ook dat onze kinderen een naam dragen met een verhaal. En dat kan nu niet meer. Dus ik ga maar niemand meer vernoemen, of nou ja, alleen aan de kant van mijn familie kan het nog. Maar daar hebben we helaas niet zo goed contact mee, dus daarom wil ik daar eigenlijk niemand vernoemen in ons eerste kind.

We overwegen nu andere namen. Buiten de familie. Unieke namen, of juist neutrale. Maar ergens blijft dat stekende gevoel: wij hadden ook iets willen doorgeven van de familie waar we wel goed contact mee hebben. Iets moois. Iets echts. En nu lijkt dat gewoon niet meer van ons te zijn.’