‘Ik vind het zielig als kinderen al één dag in de week naar de bso moeten’

Soms voel ik me ouderwets, als ik dit hardop zeg. Maar eerlijk? Ik vind het zielig als kinderen al één dag in de week naar de buitenschoolse opvang moeten. En dan heb ik het niet over de opvang op zich – daar werken lieve mensen en er zijn vaak leuke activiteiten – maar over het principe. Over dat kinderen, zelfs op jonge leeftijd, zóveel tijd van huis zijn.

Ik zie het om me heen: kleuters die vijf dagen per week naar school gaan, en dan ook nog drie, soms vier middagen naar de bso. Zelfs als het maar één middag is, denk ik: waarom? Waarom hebben we een maatschappij gebouwd waarin het normaal is dat kinderen van acht uur ’s ochtends tot zes uur ’s avonds in instellingen zitten?

Ik weet het: ouders moeten werken. De hypotheek moet betaald, de boodschappen moeten gedaan. En nee, ik veroordeel niemand. Ik snap ook dat niet iedereen het zich kan permitteren om minder te werken. Maar toch, ergens schuurt het. Want waar blijft de ruimte voor verveling, voor rust, voor gewoon thuis zijn – niks hoeven, alleen maar mogen?

Kinderen zijn geen kleine volwassenen. Ze hebben tijd nodig om te landen na een schooldag. Om gewoon even met een dekentje op de bank te kruipen, een boekje te lezen, in hun eentje te spelen of juist even lekker te zeuren tegen mama of papa. De bso, hoe goed bedoeld ook, is toch weer een groepsvorm. Weer prikkels. Weer regels. Weer sociaal ‘aan’ moeten staan.

Als ik naar mijn eigen kinderen kijk – en ik ben me ervan bewust dat ieder kind anders is – zie ik dat ze na een schooldag vooral behoefte hebben aan… rust. Aan niks. Aan mij. En dan voel ik me bijna schuldig dat ik dat kan bieden, omdat ik deels thuis werk. Alsof ik een luxe heb die anderen niet hebben, en dat wrijft.

Toch wil ik er iets tegenover zetten. Misschien moeten we als samenleving durven erkennen dat fulltime werken en jonge kinderen opvoeden moeilijk te combineren is. Misschien moeten we minder denken in ‘opvang regelen’ en meer in ‘tijd samen creëren’. En misschien, heel misschien, zouden we het wat zieliger mogen vinden dat kinderen op hun vierde al een agenda hebben die lijkt op die van een volwassene.

Niet omdat bso slecht is. Maar omdat kind zijn ook betekent: ruimte, vrijheid en thuis zijn. En ik gun ieder kind die ene middag, dat ene uurtje, waarop ze gewoon kind mogen zijn – zonder structuur, zonder opvang, zonder tijdsdruk. Gewoon, thuis.