‘Ik ben gemiddeld 15 jaar ouder dan de andere moeders in de klas van mijn zoon. Nou en?’
‘Ach, mijn knieën kraken als ik opsta, maar verder voel ik me net zoals alle andere moeders, hoor. Maar ik ben wel 15 jaar ouder dan de meeste moeders van de kinderen in mijn zoons klas.’
En is dat erg?
Ik vind van niet. Natuurlijk voel ik me wel eens buitengesloten omdat ik nou eenmaal een fase verder ben in mijn leven.
‘Ik was niet van plan om een oudere moeder te zijn. Toen ik als kind met poppen speelde, vertelde mijn Barbie Ken niet dat ze niet eens zou overwegen om zwanger te worden tot ze minstens 35 jaar oud was. Het is gewoon hoe mijn leven zich ontvouwde: ik kreeg mijn zoon pas toen ik 41 was.’ Nu hij in de kleuterklas zit, schrijft hij keurig op een kaartje: ‘Mijn moeder is 45 jaar’.
Ik hoorde andere moeders daar om lachen: ‘Oh, stel je voor dat je nu 45 jaar bent, wat zwaar!’. Ik durfde niemand te zeggen dat ik al 46 was geworden, inmiddels. Ik schaam me er niet voor hoor, om die oudere moeder te zijn. Als mensen vragen hoe oud ik ben antwoord ik daar gewoon op.
‘Er is mij gevraagd of ik wou dat ik ‘eerder was begonnen aan kinderen’, wat ik eerlijk gezegd vreemd en een beetje beledigend vind. Het impliceert bijna dat de dingen op de een of andere manier beter zouden zijn als ik jonger was geweest toen mijn zoon werd geboren. Ik zou niets veranderen, maar ik weet ook niets anders. Ik was lang niet zo kalm toen ik in de twintig en dertig was, en ik denk dat mijn zoon er baat bij heeft als ik een meer volledig gevormde versie van mezelf ben zoals ik nu ben. En soms lopen dingen nu eenmaal zo. Waarom moet daar een oordeel aan hangen?’
