‘Ik ben doodongelukkig met mijn eigen, veel te originele voornaam’

‘Het lijkt leuk, een originele naam krijgen. Maar ik ben zelf doodongelukkig met mijn voornaam, al mijn hele leven. Heel vaak stel ik me ook anders voor, omdat ik me er gewoon voor schaam. Dat is niet leuk, nee. 

Mijn ouders zijn er nog heel trots op, en noemen mij overal waar ik kom gewoon Jeskie. Maar ik vind het een belachelijke naam. Liever zou ik gewoon iets als Emma of Sophie heten. Meestal stel ik me maar voor als Jessie, dat lijkt er wel op. Maar dat is net wat toegankelijker voor een vrouw.

Ik weet dat mijn ouders het goed bedoelden. Ze wilden een unieke naam voor hun dochter. Iets dat niet standaard was. Geen Lisa, Emma of Julia. Het werd Jeskie. En hoewel ik begrijp dat het met liefde is bedacht, loop ik er mijn hele leven al tegenaan: ik ben doodongelukkig met mijn eigen, veel te originele voornaam.

“Hoe schrijf je dat?”

Iedere keer als ik me voorstel, volgt er een vragende blik.
“Jeskie? Hoe schrijf je dat?”
Of erger: “Oh, dat is vast een koosnaampje?” Nee. Dit is mijn officiële naam. Op mijn paspoort, op mijn diploma, op mijn cv. Het lijkt wel nep.

De reacties zijn zelden neutraal. Mensen vinden het “bijzonder” of “apart”. Soms positief bedoeld, maar het voelt zelden fijn. Ik wil helemaal niet opvallen met mijn naam. Ik wil gewoon herkend en serieus genomen worden zonder uitleg.

Onbewust oordeel

Wist je dat mensen onbewust oordelen op basis van een naam? Onderzoeken tonen aan dat namen invloed kunnen hebben op hoe je wordt ingeschat qua persoonlijkheid, geloofwaardigheid en zelfs geschiktheid voor een baan. En een te originele naam – zoals Jeskie – wekt vaak argwaan, verwarring of vooroordelen. Vooral in formele settings merk ik dat mijn naam me niet altijd helpt. Online formulieren accepteren m’n naam soms niet (“is dit een fout?”), op verjaardagskaarten wordt het altijd verkeerd geschreven, en in gesprekken moet ik mezelf herhalen of spellen. Ik haat het gewoon om zo anders te zijn. Er zijn zelfs momenten geweest dat ik overwogen heb om een roepnaam of pseudoniem te gebruiken. Gewoon, voor het gemak. Om even niet “die met die gekke naam” te zijn.

Waarom ik het tóch probeer te accepteren

Mijn ouders gaven me deze naam met liefde. En ik ben de enige – dat maakt het speciaal. Ergens is het best mooi dat ik een naam draag die niemand anders heeft. Het voelt alleen soms alsof ik een naam kreeg die bij een ander karakter hoort – iemand flamboyanter, zelfverzekerder misschien.

Als je dit leest omdat je op zoek bent naar een originele babynaam, wil ik je niet ontmoedigen. Maar denk ook aan de toekomst. Aan hoe die naam klinkt als iemand 35 is, een sollicitatiegesprek heeft, of zichzelf moet voorstellen aan een volle kamer.

Een naam kan een cadeau zijn – maar óók een last. Zorg dat het beide niet wordt.’