‘De naam van mijn zoon moet ik altijd zes keer herhalen voordat mensen ‘m snappen’

Een korte en coole naam, dat is wat ik zocht voor mijn zoon. Even niet iets zoals Noah of Finn of Nick. Gewoon nog origineler. En dus zocht ik naar klanken die ik mooi vond.

Uiteindelijk kwam ik uit op een heel originele, maar ook weer niet al te gekke naam: Obey. Prima uit te spreken, toch? Dat zou je denken…

Maar mensen blijken ‘m heel lastig te vinden. Ze vragen me altijd zes keer om de naam te herhalen en ze weten dan ook niet hoe ze het moeten spellen. Dat begrijp ik ergens, maar zó ingewikkeld is deze naam toch ook weer niet? Het is gewoon Obey, je spreekt het uit als Obi. Klaar. Leuk, kort en lekker apart. Zeldzaam, dat ook. Ik weet niet of mijn zoon er heel blij mee is, eigenlijk, omdat hij zichzelf dus zo vaak moet voorstellen.

Na de zomervakantie gaat hij naar groep 1, dus dan wordt het gewoon een naam die hij op school overal zelf vertelt. Daar ben ik ergens benieuwd naar, naar hoe dat zal gaan. Al hoor ik om mij heen veel idiotere namen, hoor. Djaxx, of zo. Of Lydine-Annabelle, zo’m dubbele rare naam. Of iets overdreven als Novalynn of Sophialine, zoiets verzonnen. Je hoort alles hoor, tegenwoordig. Of van die suffe ouderwetse namen, sorry… Zoals Teun of Gijs. Of Klaartje. Nee, niets voor ons.

Nee, dan vind ik Obey heel gewoon, normaal en juist een naam die populairder zou moeten worden.