‘Mijn vriendinnen hebben alleen maar dochters en ik zoons, dat maakt het afspreken wel lastig’

Als moeder van twee zoons ben ik dolgelukkig: lekker actief, altijd spelen en beweging. Ze zijn gek op hun mama. Maar mijn vriendinnen hebben vooral dochters gekregen en dat maakt toch wel een verschil. Afspreken gaat niet altijd even soepel, wat ik jammer vind.

Onze kinderen verschillen niet alleen in geslacht, maar ook in interesses en speelgedrag. Terwijl mijn zoons dol zijn op rennen, klimmen en voetbal, lijken de dochters van mijn vriendinnen vaak meer geïnteresseerd in rustig spel, knutselen of poppen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van het idee dat kinderen vrij moeten zijn om te spelen zoals ze willen, ongeacht geslacht, maar de realiteit is dat hun voorkeuren vaak uiteenlopen.

Als we samenkomen, is het soms lastig om activiteiten te vinden die voor alle kinderen leuk zijn. Mijn zoons willen graag naar het park om te voetballen of op avontuur te gaan, terwijl de dochters vaak liever iets rustigers doen, zoals een picknick of tekenen. Dit verschil in voorkeuren zorgt ervoor dat ik me soms bezwaard voel. Ik wil niet dat mijn zoons het gevoel hebben dat ze hun energie niet kwijt kunnen, maar ik wil ook niet dat de dochters van mijn vriendinnen zich vervelen of zich ongemakkelijk voelen bij de wat ruigere spelletjes van mijn jongens.

Zoons en dochters zijn anders

Daarnaast merk ik dat gesprekken met mijn vriendinnen soms een andere richting op gaan dan ik gewend ben. Ze praten vaak over ervaringen met hun dochters die ik niet direct kan relateren aan mijn eigen situatie met zoons. Dingen als balletlessen, tutu rokjes, en ja, ook kattige acties waar meisjes mee te maken krijgen. Ach, het zijn onderwerpen die ik minder goed ken. Aan de andere kant deel ik verhalen over voetbaltoernooien, stoeipartijen en hoe ze elke dag weer hun energie ergens kwijt moeten. Het is allemaal leuk en er zijn altijd uitdagingen.

Ik heb geleerd dat het belangrijk is om flexibel te zijn. We proberen nu vaker activiteiten te organiseren die voor alle kinderen interessant kunnen zijn. Denk aan uitstapjes naar speeltuinen met diverse mogelijkheden, bezoekjes aan dierentuinen, of gezamenlijke knutselmiddagen waar zowel mijn zoons als hun dochters van kunnen genieten.

Ook het praten met mijn vriendinnen heeft me geholpen. We bespreken openlijk hoe we onze kinderen het beste samen kunnen laten spelen en genieten van elkaars gezelschap. Dit heeft geleid tot een beter begrip van elkaars uitdagingen en wensen, en het heeft onze band versterkt.

Hoewel het afspreken met vriendinnen die alleen dochters hebben soms een uitdaging kan zijn, heeft het me ook veel geleerd. Het heeft me meer bewust gemaakt dat ook mijn boys lekker rustig kunnen tekenen en het heeft me geholpen om creatiever te zijn in het bedenken van activiteiten. Meiden kunnen ook in bomen klimmen, hoor. Het maakt allemaal niet uit, als ze maar een gezellige klik met elkaar hebben. En uiteindelijk draait het allemaal om de vriendschap en het plezier dat we samen delen, ongeacht de verschillen tussen onze kinderen. En wie weet worden ze later wel verliefd op elkaar, en dan worden we gezellig schoonfamilie. Dat zou toch wat zijn, hè.