‘Mijn vriendin noemt mijn tweeling niet bij hun naam omdat ze ze niet uit elkaar kan houden en dat steekt’

Oh, een tweeling mogen krijgen. Dat is niet niets. Het was een intens avontuur, en toen ze eenmaal geboren waren, waren ze vanaf het begin al uniek op hun eigen manier. Ja, ze lijken op elkaar als broertjes. Maar als hun moeder zie ik duidelijk het verschil. Hun brabbeltjes, hun houding, de blik in hun ogen – het is geen ‘de tweeling’, het zijn mijn kinderen. Twee verschillende jongens met hun eigen naam, hun eigen karakter.

Maar dan is er mijn vriendin. We kennen elkaar al jaren. Ze is iemand die veel voor me betekent en altijd voor me klaarstaat. Alleen… ze kan mijn kinderen niet uit elkaar houden. En dus noemt ze ze niet bij hun naam. Ze zegt dingen als: “Hé, kleintje,” of “Wat zijn jullie gegroeid!” En laatst, bij een verjaardag: “Waar is de andere?” Niet Noah of Liam, maar ‘de andere’. De tweeling. Als in: een iemand.

Het klinkt misschien pietluttig. Ik bedoel, ze doet het niet uit onwil. Maar toch – het steekt.

Waarom doet het pijn?

Omdat hun namen niet zomaar namen zijn. Mijn partner en ik hebben daar lang over nagedacht. We wilden iets dat bij ze paste, dat hen als individu erkende, ook al delen ze zoveel. Noah is gevoelig en dromerig, Liam is onderzoekend en uitgesproken. Ja, voor een buitenstaander lijken ze sprekend op elkaar – maar ze zijn zó verschillend als je even de tijd neemt om te kijken.

Als iemand hun namen niet gebruikt – vooral iemand die belangrijk is in ons leven – voelt het alsof ze niet worden gezien voor wie ze zijn. Alsof ze niet belangrijk genoeg zijn om moeite voor te doen. En dat raakt me als moeder.

Ik weet dat het lastig is

Ik begrijp ook dat het lastig is. Ik verwacht echt niet dat iedereen het meteen goed doet. Het is oké om een keer te vragen: “Wie is wie ook alweer?” Of: “Mag ik een tip om ze uit elkaar te houden?” Die openheid waardeer ik juist. Wat moeilijker is, is als mensen het gewoon opgeven. Als ze zeggen: “Ach, ik ga het toch nooit leren.” Dan voelt het alsof ze afhaken, alsof het hen niet uitmaakt.

Kleine moeite, groot verschil

Wat ik mijn vriendin zo graag duidelijk wil maken – zonder haar aan te vallen – is dat het een klein gebaar is met een grote impact. Mijn kinderen zijn mijn alles. Ze zijn kleine mensen met hun eigen naam en waarde. Als je hun naam gebruikt, zeg je: “Ik zie jou.” En dat is voor een kind – en voor een ouder – van onschatbare waarde.

Ik denk erover om het met haar te bespreken. Niet verwijtend, maar vanuit mijn gevoel. Misschien leest ze het niet zoals ik het bedoel, maar misschien opent het ook iets. Want vriendschap gaat over verbinding, en daar hoort ook bij dat we moeite doen voor de mensen die belangrijk voor elkaar zijn – hoe klein die moeite soms ook lijkt.’