‘We gaan niet meer naar alle verjaardagen in de familie – en nu is iedereen beledigd’

‘Weet je wat het is? Ik hou van verjaardagen. Echt. Van slingers, taart, een beetje hysterische versiering – daar ga ik best lekker op. Maar na een paar jaar moederschap, een overvolle agenda, en een eindeloze stroom familieverjaardagen, kón ik gewoon niet meer. En dus hakten mijn partner en ik de knoop door: we gaan niet meer naar élke verjaardag in de familie. Punt.

En sindsdien… tja, laten we zeggen dat niet iedereen daar even goed tegen kon.

We zaten op de bank, pyjama’s aan, koffie in de hand, en ineens besefte ik: “We hebben al vier weekenden achter elkaar een verjaardag gehad.”
De neef van m’n man, m’n schoonmoeder, het kind van een vriendin, en een collega die ineens ook een kinderverjaardag ‘gezellig met het hele gezin’ vierde.

We waren op. En onze kinderen ook. En eerlijk: we waren zelden écht gezien. We praatten uiteindelijk alsnog met bijna niemand. Je kent het wel – 34 mensen in een huiskamer, gebak op een plastic bordje, en ergens boven vijf krijsende peuters die vechten om een Duplo-blokje.

En dus zeiden we: “We doen het niet meer allemaal”

Niet boos, niet dramatisch. Gewoon: selectiever worden. Alleen naar verjaardagen waar we echt blij van worden, of die voor ons dichtbij staan. Kleine kinderen, directe familie, mensen die we écht vaak zien. De rest? Een kaartje, een belletje, een appje. Soms zelfs een cadeautje per post. Maar géén verplichte opkomst meer voor de neef van de achteroom van de buurvrouw.

De reacties? Laten we zeggen… gemengd

De eerste keer dat we een uitnodiging afsloegen, kregen we een verwarde “oh… jammer” terug. De tweede keer was het stil. En bij de derde kregen we letterlijk:
“Nou, wij komen wél altijd trouw naar jullie verjaardagen hoor!”

Ja, dat klopt. En daar zijn we oprecht blij mee. Maar dat betekent niet dat het voor iedereen altijd moet, ten koste van alles. Onze weekenden zijn ons heilig geworden. En eerlijk? Ik wil best af en toe een feestje, maar niet meer het hele jaar door in een slingerparade zitten.

Het gaat niet om onwil – het gaat om balans

We doen nog steeds verjaardagen hoor. De verjaardag van mijn moeder? Uiteraard. Mijn nichtje van 4? Gaan we heen. Maar dat achterneefje dat we één keer per jaar zien? Daar voelen we geen verplichting meer voor.
Het was even schakelen voor de familie, maar weet je? Onze kinderen zijn rustiger. Onze weekenden zijn relaxter. En wij zijn – noem me egoïstisch – gelukkiger.