‘Ik heb spijt dat ik mijn dochter een korte naam heb gegeven en niet deze langere, chique variant’

‘Soms kijk ik naar mijn dochter en denk ik: wat is ze prachtig, wat ben ik trots op haar. Maar dan hoor ik haar naam en voel ik een klein steekje van spijt. Niet om wie zij is – want zij is alles voor mij – maar om de keuze die ik ooit maakte: ik heb haar een korte naam gegeven, terwijl ik nu steeds vaker denk dat een langere, chiquere variant beter had gepast.

Toen ik zwanger was, wilde ik vooral een naam die stoer, eenvoudig en internationaal klonk. Geen gedoe met verkleinwoorden of ingewikkelde spelling. Zo werd het “Lotte”. Een korte, krachtige naam waar ik toen helemaal achter stond. Iedereen vond het leuk, vrolijk en makkelijk.

Maar nu mijn dochter ouder wordt, merk ik dat “Lotte” voor mij soms te speels klinkt. Te eenvoudig. Ik zie een slimme, elegante jonge vrouw voor me, en dan denk ik: hoe mooi was het geweest als ik haar “Charlotte” had genoemd. Dat heeft iets klassieks, iets tijdloos, bijna vorstelijks. En bovendien kan je daar alle kanten mee op: in het dagelijks leven gewoon “Lotte” of “Charlie”, maar op een diploma of in een zakelijke context straalt “Charlotte” meteen een zekere allure uit. En iets wat kort is, kun je niet meer langer maken, hè?

Spijt van de korte naam

Ik herinner me nog een concreet moment waarop dit gevoel extra hard binnenkwam. We waren op een feestje en iemand stelde haar voor als “Lotte”. Naast haar stond een meisje dat “Isabella” heette. Lang, sierlijk, bijna muzikaal. Ik hoorde de namen naast elkaar en dacht: had ik haar maar “Charlotte” genoemd. Dan had ze ook zo’n volle, stijlvolle naam gehad.

Het voelt dubbel, want ik weet dat mijn dochter zelf blij is met haar naam. Voor haar is het gewoon wie ze is. Maar in mijn hoofd blijft het knagen: heb ik haar met mijn keuze iets ontnomen? Een stukje elegantie, een stukje veelzijdigheid?

Misschien is het iets waar ik zelf vrede mee moet sluiten. Uiteindelijk maakt niet de naam, maar de persoon de indruk. Toch blijft het een kleine spijt in mijn hart: dat ik mijn dochter niet die langere, chique variant heb meegegeven, die haar volgens mij nóg beter zou hebben gestaan.’