‘Ik ben niet blij met de overdreven kakkerige naam die mijn zus aan haar dochter heeft gegeven’

Laat ik vooropstellen: ik gun mijn nichtje het allerbeste. Ze is prachtig, gezond en geliefd — precies zoals elk kind het verdient. Maar toen mijn zus me trots de naam van haar pasgeboren dochter appte, moest ik me even achter mijn telefoon verstoppen om mijn gezicht in de plooi te houden.

“Ze heet Philou-Amarante.”

Ja. Philou-Amarante.

Een dubbele naam, met een streepje, uitgesproken op z’n Frans. Zachtjes fonetisch uitspreken is al een uitdaging. En toch zag ik de naam aankomen als een dure kinderwagen met gouden velgen: mijn zus heeft altijd al een zwak gehad voor namen die nét iets te veel hun best doen.

Waarom die naam zo veel bij me oproept

Het is niet per se de naam zelf waar ik op afknap. Het is het idee erachter. Er zit iets krampachtigs in het willen uitstralen van klasse, stijl en ‘exclusiviteit’ via een babynaam — alsof het een designertas is. In plaats van een naam die gewoon bij het kind past, voelt het als een soort statussymbool: “Kijk eens hoe uniek, verfijnd en cultureel onderlegd ik ben.”

Ik begrijp het wel: iedereen wil iets bijzonders voor hun kind. Maar sommige namen voelen gewoon… overdreven. Snobistisch, zelfs. En eerlijk? In de kleuterklas zit straks gewoon Philou tussen de Noa’s en de Liva’s. En niemand heeft een idee of Amarante nu haar tweede naam is, of een bloem, of een Franse kaas.

Familiegevoelens vs. eerlijke gedachten

Wat het ingewikkeld maakt, is dat ik dit natuurlijk nooit hardop zal zeggen. Mijn zus is dolblij met haar keuze. Ze heeft er maanden over nagedacht, moodboards gemaakt, betekenissen uitgezocht. En ergens bewonder ik dat — haar betrokkenheid, haar creativiteit.

Maar toch, in mijn hoofd blijft het wringen. Ik had haar liever iets stevigers zien kiezen. Iets liefs en eigens, maar niet zo… opgeblazen. Iets dat een meisje van alle soorten achtergronden met trots kan dragen, zonder dat het meteen klinkt alsof ze op een particuliere balletschool in Bloemendaal zit.

Is het mijn zaak? Nee. En toch.

Ik weet dat namen persoonlijk zijn. En dat elke ouder het volste recht heeft om een naam te kiezen waar ze blij van worden. Maar als familie mag je soms toch ook een beetje je ogen rollen — al is het stiekem. Het zegt niet dat ik minder van mijn nichtje hou, of dat ik haar iets slechts toewens. Het zegt alleen dat sommige keuzes van anderen je even doen zuchten.

Dus ja, ik ben misschien niet blij met de kakkerige naam die mijn zus heeft gekozen. Maar ik ben wél blij met het meisje achter die naam. En misschien — heel misschien — groeit Philou-Amarante gewoon op tot iemand bij wie zo’n naam perfect past.

En zo niet? Dan kan ze later altijd zelf kiezen of ze zich gewoon Phil wil noemen.