‘Wacht maar, over twee jaar hoor je onze ontzettend lange meisjenaam overal’

Iedereen fronste zijn wenkbrauwen toen wij onze dochter haar naam gaven. “Zo lang? Dat kan ze straks toch nooit leren schrijven?” vroegen mensen verbaasd. Maar wij waren vastberaden. Onze dochter heet Seraphine, en ik kan je alvast vertellen: wacht maar, over twee jaar hoor je die naam overal.

Ik weet nog goed dat de ambtenaar bij de burgerlijke stand even naar adem hapte toen ik de naam uitsprak. Hij keek naar mij, keek naar mijn man, en vroeg of we wel wisten wat we deden. Ja hoor, ze krijgt een dubbele voornaam, of eigenlijk driedubbel – en precies dát maakt haar naam zo bijzonder. In een wereld vol Mila’s, Nova’s en Liva’s (natuurlijk ook prachtige namen), wilden wij iets kiezen dat nét wat meer tijd nodig heeft om uit te spreken. Een naam die klinkt als een verhaal.

En ja, ik weet dat het nu soms onhandig is. Op verjaardagsfeestjes wordt er gegrinnikt als ze haar naam voluit moet zeggen. Lekker chique. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat over een paar jaar de trend haar kant op waait. Het wordt steeds moderner om juist iets langers te kiezen, wat je nog kunt afkorten. Zo noemen we haar altijd Sé. En vriendinnen noemen haar ook wel Fien.

Mooie lange namen

Mode in namen werkt immers altijd in golven. Eerst vindt men het overdreven, dan wordt het opvallend, daarna chic, en uiteindelijk heel normaal. Denk maar aan hoe namen als Isabella of Josephine vroeger “veel te deftig” waren, en nu aan de lopende band op schoolpleinen klinken.

Dus lach gerust nog even. Zeg maar dat onze dochter haar naam nooit helemaal op een schrift krijgt. Maar geloof me: over twee jaar heb je zelf een nichtje, buurmeisje of kleindochter die een naam draagt die nét zo lang en melodieus is als die van ons meisje.

Want let maar op: lange meisjenamen worden het helemaal.