‘Ook als mijn kind niet lekker is, breng ik haar gewoon naar school. Paracetamol erin en gaan’

‘Tja, ik ben opgegroeid met het idee van… Niet zo aanstellen. Alleen bij hoge koorts blijft mijn dochter thuis van school. En ‘gewoon’ niet lekker zijn? Dan is het niet zeuren, paracetamol erin en gaan.

Is dat streng of heel gewoon?

Ik weet dat veel ouders nu meewarig hun hoofd schudden, maar eerlijk: soms kan het gewoon niet anders. Niet iedereen heeft een flexibele baan, een oppas of een vrije dag achter de hand. Als ik mijn kind thuis moet houden elke keer dat hij zich “niet top” voelt, zou ik de helft van het jaar niet kunnen werken.

Natuurlijk, ik voel me er soms schuldig over. Zeker als ik haar later die dag wat bleker ophaal, of hoor dat ze in de klas wat sloom was. Dan knaagt het. Dan denk ik: Misschien had ik haar toch thuis moeten houden.

Maar op dat moment, ’s ochtends vroeg, is het een praktische afweging. Want ja — ze heeft wat verhoging, maar ze wil ook spelen. En ik moet naar mijn werk. Dus ik geef mijn dochter wat paracetamol, pak d’r tas, en we doen alsof alles normaal is.

Ach, een kind is zo vaak niet lekker

Ik ben niet trots op die routine, maar ik weet dat ik niet de enige ben. Op het schoolplein hoor ik dezelfde verhalen: “Hij was vanmorgen ook niet lekker, maar ja, wat moet je anders?”
We leven in een tijd waarin niemand tijd lijkt te hebben om ziek te zijn — ook kinderen niet. Je kunt ook niet bij elke kuch of piep ziek thuis blijven en alles afzeggen, toch?

Vroeger, bij mijn moeder thuis, was het simpel: ziek is ziek. Je bleef in bed, klaar. Maar nu lijkt ziek zijn bijna een luxe. Werk, deadlines, opvang, verwachtingen — het houdt allemaal geen rekening met een kind dat hoofdpijn heeft of 38,2 graden koorts. Net niet echt ziek ziek, maar gewoon bleh. Wat moet je dan als werkende moeder?

Toch wringt het. Want als ik eerlijk ben, weet ik dat het niet alleen om mijn gemak gaat, maar ook om de druk om mee te draaien. Alsof ik een slechte ouder ben als ik zeg: “Ze blijft vandaag thuis, want ze is niet fit.” Dan komt meteen die gedachte: Wat zullen ze wel niet denken op mijn werk?’

Dus ja, ik breng mijn meisje naar school. Niet omdat ik wil dat ze ziek rondloopt, maar omdat ik probeer te overleven in een systeem waarin er simpelweg geen ruimte is voor ziek zijn — niet voor ouders, niet voor kinderen. Een beetje snotterig, wat koortsig, beetje hangerig? Paracetamol erin — en gaan. Dat is niet altijd leuk, maar ja, het moet soms gewoon. En meestal redden ze het prima tot het einde van de dag, hoor. En haal ik ze zo vroeg als kan op van school of van opa en oma.’