‘Onze kinderen hebben te veel speelgoed en dat komt vooral door opa en oma’
Laat ik eerlijk zijn: onze kinderen hebben echt veel te veel speelgoed. En hoewel ik zelf ook weleens iets koop “omdat het zo schattig is” of “omdat ze het écht leuk gaan vinden”, ligt de echte oorzaak ergens anders. Namelijk bij opa en oma. Mijn schoonouders dus.
Ik weet dat het goed bedoeld is. Mijn schoonouders (en eigen ouders trouwens ook) zijn dol op de kinderen en willen dat ze blij zijn. En hoe laat je als grootouder sneller zien dat je aan iemand denkt dan met een cadeautje? Dat begrijp ik. Echt. Maar het loopt uit de hand.
Ze komen niet alleen met cadeautjes op verjaardagen of met Sinterklaas. Nee, ook als ze even langskomen, zomaar op een woensdagmiddag, zit er weer iets in de tas. Een knuffel hier, een boekje daar, weer een doos LEGO of een glitterjurk. Het huis raakt voller en voller – en ik merk dat mijn kinderen er eigenlijk niet eens écht mee spelen. Ze zijn gewoon te verwend.
Te veel is gewoon… te veel
Wat ik zie, is dat ze overweldigd raken. Ze weten vaak niet eens meer wat ze allemaal hebben. Spelen wordt oppervlakkig. Ze beginnen ergens aan, leggen het na een paar minuten weer weg, en willen daarna alweer iets nieuws. En eerlijk? Het maakt me onrustig. Niet alleen door de rommel, maar ook omdat ik zie dat ze minder waardering krijgen voor wat ze hebben.
Ik mis de momenten dat één cadeau nog echt speciaal was. Dat ze ergens naar uitkeken. Nu lijkt het alsof alles vanzelfsprekend is – en ik ben bang dat ze dat gaan meenemen in de rest van hun leven.
Hoe zeg ik dit een beetje aardig? Want natuurlijk is het lief bedoeld en geven ze hun geld uit aan hun kleinkinderen. Dat waardeer ik wel, maar ik hou niet van al die felgekleurde zooi in huis. Wat een troep. Elke week gooi ik weer een zak vol weg.
Ik weet dat het niet uit onwil komt. Sterker nog, het komt juist uit liefde. Maar die liefde hoeft niet altijd in spullen te zitten. Ik wil onze kinderen leren dat geluk niet uit een volle speelgoedkast komt, maar uit momenten, verbinding en echte aandacht.
En misschien – hopelijk – lukt het ons samen om dat evenwicht te vinden. Want opa en oma zijn goud waard. Alleen hoeft dat niet letterlijk in speelgoed verpakt te zijn. Laten we allemaal wat minder kopen.
