‘Onze drie jongensnamen zijn lekker lang en alsof ze van adel zijn, wat is daar mis mee?’

‘Er is een tijd geweest dat ouders hun kinderen het liefst zo kort en krachtig mogelijk noemden: Jan, Tom, Bas. Namen die makkelijk roepen waren op het schoolplein en goed pasten op een sportshirt. Tegenwoordig zien we echter steeds vaker dat ouders juist kiezen voor lange, sierlijke jongensnamen – namen die een zekere grandeur uitstralen, alsof ze rechtstreeks uit een adellijk geslachtsregister komen. En eerlijk gezegd: wat is daar eigenlijk mis mee?

Wij hebben bij onze zoons gekozen voor chique namen. In onze buurt wordt het niet altijd gewaardeerd, want we wonen niet per se op stand of in een rijke buurt. Maar wij vinden de namen mooi.

De charme van lange namen

Lange namen hebben iets statigs. Ze klinken rijk aan klanken, ritme en traditie. Een kind dat Alexander, Maximiliaan en Florian heet, wordt toch anders aangekeken op school. Maar wij geven daar niets om. Wij korten de namen af als we zin hebben en vinden het mooi dat ze een chique naam hebben. Daar kun je als volwassen vent nog mee aankomen, toch?

Namen zijn modegevoelig en zeggen vooral iets over de smaak en waarden van de ouders. Sommigen kiezen voor stoer en kort, anderen voor zacht en modern, en weer anderen voor lang en statig. Uiteindelijk groeit een kind in zijn of haar naam, of die nu adellijk klinkt of niet.

Misschien is het juist mooi dat er ruimte is voor zoveel variatie: van een eenvoudige Jan tot een trotse Maximiliaan. Zolang de naam met liefde is gekozen, is hij altijd passend.’