‘Ik heb in drie jaar tijd nog nooit een oppas gevraagd, ik durf het gewoon niet’

Iedereen mag haar eigen keuzes maken in het moederschap. De een vraagt makkelijk een oppas om een avondje te komen, de ander vindt dat moeilijk.

Drie jaar. Zo lang ben ik inmiddels moeder. Drie jaar waarin ik liefheb, zorg, troost, en elke minuut van de dag beschikbaar ben. En in die drie jaar heb ik – tot verbazing van velen – nog nooit een oppas gevraagd. Niet één keer.

Het is niet dat ik geen hulp kán krijgen. Mijn buurmeisje zou dolgraag een avondje oppassen, en vriendinnen vragen regelmatig waarom ik en mijn partner niet eens samen lekker uit willen. Maar iedere keer als het ter sprake komt, voel ik een knoop in mijn maag. Het idee om de zorg uit handen te geven maakt me ongemakkelijk.

k weet dat veel ouders met gemak een oppas regelen. Ze hebben vaste oppasmeiden of laten zonder aarzelen hun kind een nachtje bij opa en oma logeren. Ik bewonder dat. Echt. Maar voor mij voelt het alsof ik een onzichtbare drempel over moet die te hoog is.

Misschien komt het doordat ik gewend ben om áltijd beschikbaar te zijn. Mijn kind kent alleen mij en mijn partner als de vaste, vertrouwde basis. Wat als hij wakker wordt en ik ben er niet? Wat als hij zich niet veilig voelt?

De reacties van anderen

Mensen reageren vaak verbaasd als ze horen dat ik nog nooit een oppas heb ingeschakeld. “Maar gun jezelf ook wat tijd, joh!” of “Je kind leert er alleen maar van om ook eens zonder jou te zijn.” En ergens weet ik dat ze gelijk hebben. Ik wéét dat ik niet de enige ben die goed voor mijn kind kan zorgen. Maar weten en voelen zijn twee verschillende dingen.

Soms vraag ik me af of ik mezelf in deze situatie heb gemanoeuvreerd. Of ik het zo lang niet heb gedaan, dat het nu steeds moeilijker wordt om die eerste stap te zetten. Alsof ik een onzichtbare lat heb gelegd: Ik red het toch prima zonder oppas? Maar is dat nog steeds omdat ik het écht niet wil, of omdat ik bang ben voor hoe het zou voelen om los te laten? Ik weet het niet. Het is gewoon wat het is. Voor nu is dit voor mij hoe ik moeder ben. Als mijn kind ouder is, durf ik het misschien wel.’