‘De namen die mijn vriendin aan haar drie zonen heeft gegeven, zijn zo ongelooflijk zielig voor die kinderen’

Ik weet dat je het eigenlijk niet hoort te zeggen. Dat je je hoort te houden aan de heilige regel van “ieder z’n ding” als het om kindernamen gaat. Maar sorry, sommige dingen zijn gewoon niet te verdedigen. En in dit geval: de namen die mijn vriendin haar drie zonen heeft gegeven. Ze zijn… ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Zielig, dat is het woord. Onbedoeld grappig, een tikkeltje pretentieus, en ronduit oneerlijk tegenover de kinderen.

Laat ik het even op een rijtje zetten. Haar oudste heet Rover. Dat klinkt als een dief, zeg maar. Toen ze me die naam vertelde, dacht ik serieus dat ze een nieuwe yogahouding bedoelde. Ik durfde niet te zeggen dat Rover in sommige kringen ook een merk e-bike is. Of een deodorant.

Nummer twee heet Aurelian. Dat klinkt als een Romeinse keizer die te veel in astrologie geloofde. “Het betekent ‘gouden licht’,” zei ze trots. En natuurlijk, ik snap dat je iets moois wilt meegeven aan je kind. Maar Aurelian? Dat is geen naam, dat is een elfenprins in een fantasyboek. Ik zie het al voor me: de arme jongen op het schoolplein, terwijl de juf zijn naam drie keer verkeerd uitspreekt en hij zuchtend zegt: “Zeg maar gewoon Ari.”

De aparte namen voor haar drie zonen

En dan de derde… die spant echt de kroon: Bing. Ja, je leest het goed. Ze heeft haar derde kind vernoemd naar dat suffe konijn op televisie. Of nou ja, hij heet hetzelfde. Zij denkt cool en hip te zijn… Ik vind het gewoon sneu als je zo heet.

Kijk, ik hou van haar. Echt. Ze is een geweldige moeder. Warm, creatief, een tikje chaotisch – dat past ook bij deze namen, eerlijk is eerlijk. Maar ik maak me oprecht zorgen om die kinderen. Hoe gaan ze zich staande houden in een wereld waarin iedereen om hen heen gewoon Lucas, Finn en Milan heet? Ga je dan echt zeggen: “Hoi, ik ben Rover en dit zijn mijn broers Aurelian en Bing”?

Misschien ben ik ouderwets. Misschien onderschat ik hoe veerkrachtig kinderen kunnen zijn. En ja, misschien worden het later rocksterren, kunstenaars of filosofen die hun naam met trots dragen. Maar op dit moment? Op dit moment hoop ik vooral dat ze op een dag besluiten dat je ook gewoon je tweede naam mag gebruiken.

En tot die tijd? Noem ik ze in mijn hoofd gewoon Stijn, Bram en Tim. Sorry, not sorry.