‘Mijn moeder stuurt de hele familie een Tikkie voor de paasbrunch bij haar thuis en ik vind dat raar’
Eerlijk? Ik dacht eerst dat het een grap was. Een paar dagen voor Pasen verscheen er een Tikkie in de familiegroepsapp. Van mijn moeder. €12,50 per persoon voor de paasbrunch, bij haar thuis. Inclusief kinderen. En nee – het was geen vrijwillige bijdrage. Gewoon een betaalverzoek met een knipoog en de mededeling: “Dan delen we de kosten eerlijk!”
Maar ik vind het raar. Echt raar.
Het gaat me niet om het geld…
Laat dat even duidelijk zijn. Ik betaal met liefde mijn deel. En als iemand zegt: “Zullen we allemaal iets meenemen?” of “Zullen we samenleggen voor de boodschappen?”, dan ben ik de eerste die ‘ja’ zegt. Maar er is een verschil tussen samen iets organiseren en uitgenodigd worden voor een brunch bij je moeder, om vervolgens een betaalverzoek te krijgen alsof het een lunchroom is.
Betaalverzoek verandert de sfeer
Vroeger was het: iedereen nam iets mee. De een een salade, de ander een quiche, mijn moeder de eieren en de soep. Gezellig. Maar nu voelt het transactioneel. Alsof we een reservering hebben gedaan bij restaurant Chez Mama. En het is niet de eerste keer: met Kerst stuurde ze ook al een Tikkie. En met haar eigen verjaardag vorig jaar trouwens ook.
Wanneer is een familiegelegenheid iets geworden waar je vooraf voor moet afrekenen?
Ben ik ouderwets?
Misschien ben ik ouderwets. Misschien is dit de moderne manier van eerlijk delen. Geen gedoe, geen scheve gezichten. Maar voor mij gaat het bij familie niet om centen. Het gaat om geven, gunnen, samen zijn. Ik vind: als je mensen uitnodigt, dan hóéf je daar geen factuur achteraan te sturen. Of je vraagt vooraf gewoon of iedereen iets wil bijdragen – zonder het meteen via een Tikkie te regelen. Ik vind het zo suf van m’n moeder dat ik me ook een beetje schaam tegenover mijn man. Wat moet hij denken van haar gastvrijheid?
Ik heb het netjes betaald. Want ik wil geen gedoe. Geen Paasruzie om een tientje. Maar ergens wringt het. Het voelt zakelijk. Koud zelfs. En ik vraag me af of meer mensen dit doen. Of ik de enige ben die het ongemakkelijk vind als mijn eigen moeder ineens haar huis verandert in een betaalde brunchlocatie.’
