‘Mijn zoon zit zonder dat hij het echt doorheeft aan zijn piemel, hoe maak ik duidelijk dat dit niet kan?’

Ik dacht dat dit soort dingen pas later zouden komen. Dat moment waarop je als ouder opeens moet uitleggen wat “privé” betekent. Maar mijn zoon is vijf, en eerlijk? We zijn er al.

Het begon onschuldig

In het begin lachte ik erom. Hij zat op de bank met z’n hand in z’n broek terwijl hij tv keek. “Ach,” dacht ik, “gewoon een fase.” Maar toen ik het steeds vaker zag — aan tafel, in de auto, zelfs bij opa en oma — begon ik me toch een beetje ongemakkelijk te voelen.

Ik weet dat het niets geks is. Kinderen ontdekken hun lichaam, zonder schaamte, zonder bijbedoeling. Maar toch. Er is een verschil tussen iets ontdekken en er een soort gewoonte van maken tijdens het eten van je boterham met pindakaas.

Hoe praat je hierover zonder dat het gênant wordt?

Ik wilde er niet te zwaar aan tillen, maar ook niet doen alsof het niks was. Dus ik begon voorzichtig.
“Lieverd,” zei ik, “ik zie dat je met je piemel speelt. Dat mag, maar niet overal. Dat doe je als je alleen bent.”

Hij keek me aan met grote ogen. “Waarom niet, mama?” vroeg hij verbaasd.
En dat is precies het lastige: voor hem is het volkomen onschuldig. Voor hem is het hetzelfde als met z’n haar spelen of aan z’n mouw friemelen.

De grens tussen normaal en sociaal ongepast

Ik merk dat ik zelf moet balanceren tussen begrip en grenzen stellen. Ik wil niet dat hij zich schaamt voor zijn lichaam — integendeel. Maar ik wil hem wel leren dat sommige dingen privé zijn.

Dus nu herhaal ik rustig:
“Dat is iets voor in je eigen kamer.”
Of: “Je lichaam is van jou, maar we doen dat niet waar andere mensen bij zijn.”

En meestal stopt hij dan, even verbaasd, om het vijf minuten later weer te vergeten. Helpppp…’