‘Mijn vader vindt het wel zo netjes als we hem betalen voor het oppassen op zijn kleinkinderen’

‘Toen ik moeder werd, dacht ik eerlijk gezegd dat oppassen door opa en oma vanzelfsprekend zou zijn. Mijn vader en moeder waren dolblij met hun kleinkinderen, en ik had het romantische beeld dat ze niets liever zouden willen dan regelmatig tijd met hen doorbrengen. En ja, mijn moeder staat ook vaak voor me klaar. Maar mijn vader? Die heeft er een ander idee bij.

Hij vindt het namelijk wél zo netjes als we hem betalen voor het oppassen.

In eerste instantie moest ik lachen toen hij dat zei. Ik dacht dat hij een grap maakte. Maar zijn blik verraadde al snel dat hij het serieus bedoelde. “Jullie betalen een oppas toch ook? Mijn tijd is ook wat waard.” Die woorden bleven hangen. Hij bedoelde het ergens als een grap, maar later zei hij nog iets van, ‘oh trakteren op een een etentje zo af en toe is ook goed, hoor.’ Maar hij verwacht dus wel iets…

Mijn vader wil geld voor het oppassen

Aan de ene kant snap ik hem wel. Hij is nog niet met pensioen, heeft zijn eigen bezigheden en ziet oppassen niet als vanzelfsprekend. Hij vindt dat zijn inzet erkend mag worden, en geld is nu eenmaal een tastbare manier om dat te doen. Aan de andere kant schuurt het. Hij is hun opa – hoort daar niet juist een stukje onvoorwaardelijkheid bij?

Het zette me aan het denken. Want misschien is dit precies het verschil tussen mijn verwachtingen en zijn grenzen. Voor mij voelt oppassen door opa en oma als een familieband; voor hem is het een taak, iets waar je afspraken over maakt.

Dus ja, soms betaal ik mijn vader voor het oppassen, meestal in de vorm van een cadeautjes. Een boek dat hij wil, een cadeaubon, een etentje. Niet omdat ik dat ideaal vind, maar omdat het ons allebei duidelijkheid geeft. En uiteindelijk draait het om de kinderen: zij hebben een geweldige band met hun opa, en dat is onbetaalbaar – of ik hem nou een vergoeding geef of niet.’