‘Mijn moeder noemt mijn dochter altijd anders dan ze heet, en dat steekt’

‘Mijn dochter heet Eva. Korte, krachtige naam. Niet moeilijk uit te spreken, niet moeilijk te onthouden. Of zo zou je denken. Toch lijkt het voor mijn moeder onmogelijk om haar gewoon Eva te noemen. Iedere keer als we bij haar zijn, noemt ze haar “Evie” of zelfs “Eefje”. En eerlijk? Het steekt.

Ze zegt dan ook gewoon eerlijk: ‘Oh, ik vind Eef veel leuker dan Eva!’

Het is duidelijk dat ze Eva een ouderwetse naam vindt. Ik heb mijn moeder er al een paar keer op aangesproken. Haar antwoord is altijd hetzelfde: “Ach, dat klinkt toch lief? Wat maakt het uit?” Maar voor mij maakt het wél uit. Ik wil dat mijn dochter wordt aangesproken met de naam die wij voor haar hebben gekozen. Het voelt alsof mijn moeder een grens overgaat, alsof ze niet begrijpt hoeveel betekenis die naam voor ons heeft. Of stel ik me nou vreselijk aan?

Misschien ziet mijn moeder het niet zoals ik het zie. Voor haar is “Evie” waarschijnlijk gewoon een koosnaampje, iets dat ze gebruikt om haar liefde en genegenheid te tonen. En dat snap ik ook wel. Het zou ook kunnen dat als ze ouder is, dat ze haar dan wel meer Eva noemt. Maar het gekke voor mij is gewoon: ze zegt nooit Eva. Echt nooit, nooit, never. Dus het is altijd Eef of Evi of Eefje. En dat is irritant aan het worden. Mijn man interesseert het niets en vindt dat ik overdrijf. Ze noemt haar toch geen Archibald, zegt-ie dan. Nee, oké. Maar toch. Ze heet gewoon Eva en mijn moeder kan het blijkbaar niet uitspreken. Dat vind ik gewoon raar en vervelend.

Ik overweeg om het nog eens serieus met haar te bespreken, op een moment dat we allebei rustig zijn. Ik wil haar uitleggen hoe belangrijk het voor mij is dat ze de naam van haar kleindochter respecteert. En hoe ik hoop dat ze begrijpt dat een naam meer is dan een woord; het is een deel van wie je bent. Dat is niet aanstellen van mijn kant, toch?’