‘Mijn man wil onze baby zo’n vreselijk duffe ‘nerd-naam’ geven, we hebben er echt ruzie over’

‘Pfff, denk ik. Doe even normaal. Kies eens wat hips. Toen ik zwanger werd, dacht ik dat de babynaam uitkiezen één van de leukste dingen zou zijn. Samen lijstjes maken, strepen en hartjes zetten, en dan uiteindelijk die perfecte naam vinden die bij ons allebei een glimlach op ons gezicht tovert. In de praktijk blijkt het echter een regelrechte nachtmerrie.

Mijn man en ik verschillen namelijk zó gigantisch van smaak dat het bijna komisch is. Waar ik val voor korte, moderne namen die je makkelijk kunt uitspreken en die niet schreeuwen om aandacht, komt hij steeds met de meest… hoe zal ik het zeggen… nerderige opties op de proppen.

Hij wil onze zoon namelijk Stan noemen. Of Harry. En anders Pim. Kom op zeg.

Eerlijk gezegd krimp ik ineen bij de gedachte dat ons kind zijn hele leven zo’n naam moet dragen. Het is een etiket dat je meegeeft voor altijd, waarmee een kind naar school gaat, zich voorstelt op zijn werk, verliefd wordt, en zelfs oud wordt. Hoe kan zijn smaak in babynamen zo anders zijn?

Ik vind dit een nerd naam

Het frustreert me dat mijn man dit niet lijkt in te zien. Hij vindt dat een tijdloze naam goed past bij ons. Oké, maar er zijn meer opties toch? Zoals Daan? Max? Iets cools en vlots. Maar in mijn ogen is er een groot verschil tussen klassiek en… gewoon gênant. Elke keer als hij weer met een ‘briljant idee’ komt, eindigen we in discussie. En de laatste keer zelfs in een regelrechte ruzie.

Ik merk dat ik bang ben dat dit niet alleen over een naam gaat, maar ook over iets groters. Over hoe we beslissingen nemen als ouders. Kunnen we elkaar tegemoetkomen? Of gaan we straks nog vaker botsen over opvoeding en keuzes?

Voor nu probeer ik de humor erin te zien. Misschien komt er nog een compromis. Een naam die voor hem stoer genoeg is en voor mij draaglijk genoeg. Maar tot die tijd vrees ik de volgende keer dat hij zijn mond opendoet met een nieuwe ‘geniale’ suggestie.’