‘Mijn man wil de naam van ons te vroeg geboren kindje opnieuw gebruiken bij ons tweede kind. Dat is toch raar?’

‘Toen ons eerste kindje veel te vroeg geboren werd en het niet heeft gehaald, hebben we hem een naam gegeven. Die naam staat in mijn hart gegrift. Het is de naam waarmee ik aan hem denk, de naam die ik fluister als ik aan hem terugdenk. Voor mij hoort die naam voor altijd bij hem, hoe kort hij ook bij ons is geweest.

Hij kwam met 20 weken ter wereld. Hij had geen schijn van kans, onze Dean.

Nu ben ik opnieuw zwanger. Mijn man stelde voor om dezelfde naam nog eens te gebruiken, voor ons tweede kindje. Zijn argument is dat onze eerste zoon er niet meer is en dat hij het juist mooi vindt om de naam “een tweede kans” te geven. Dean leeft dan door, zegt hij. Hij ziet het als een manier om de naam levend te houden, om er iets blijvends mee te doen in plaats van dat hij alleen maar een herinnering blijft.

Maar ik merk dat ik er moeite mee heb. Voor mij voelt het alsof we de unieke plek van ons eerste kindje zouden uitwissen. Alsof ik zijn naam moet “afstaan” aan iemand anders. Ik ben bang dat ik steeds zal vergelijken: dit kindje met het kindje dat we verloren hebben. En dat lijkt me niet eerlijk tegenover geen van beiden.

De naam van ons te vroeg geboren kind

Aan de andere kant begrijp ik ergens wel mijn man. Voor hem is het een manier om de pijn te verzachten en onze eerste zoon toch een blijvende plek in ons gezin te geven. Maar voor mij voelt het juist andersom: ik ben bang dat ik de herinnering aan hem zou verwarren met de toekomst van dit nieuwe kindje.

Ik vraag me af: ben ik de enige die dit vreemd vindt? Is het raar dat ik wil dat ieder kind, levend of overleden, een eigen naam en daarmee een eigen plaats krijgt? Misschien is er geen goed of fout antwoord, maar ik weet wel dat ik wil dat dit tweede kindje een naam krijgt die helemaal van hem of haar is. Een naam die ik uitspreek zonder dat er altijd een golf van verdriet mee meeklinkt.’