‘Mijn man vroeg toestemming aan zijn moeder of wij onze dochter zo mochten noemen. Ze zei nee’

‘Toen ik zwanger was van onze dochter, dachten mijn man en ik al vroeg na over namen. Voor ons allebei voelde het vanzelfsprekend om, als het een meisje zou worden, haar de naam Julia te geven. Zijn moeder vond het alleen geen goed idee en zei nee…

Julia was de naam van zijn zus — zijn jongere zus die op 17-jarige leeftijd plotseling overleed. Ik heb haar zelf nooit gekend, maar in elk verhaal van mijn man klinkt haar naam met zoveel liefde en gemis dat ik voelde dat ze nog steeds bij hem was, bij de hele familie.

Toen de twintigwekenecho bevestigde dat we een meisje verwachtten, hadden we de naam al in ons hart. Julia. Het voelde goed. Het voelde alsof we iets terugbrachten dat verloren was gegaan. Een eerbetoon, een zachte herinnering.

Toch aarzelde mijn man. Hij zei: “Ik wil het eerst aan mijn moeder vragen.”

Ik begreep dat. Voor haar was het verlies van haar dochter het soort verdriet waar je nooit helemaal van herstelt. Ze spreekt zelden over Julia. Niet omdat ze haar vergeten is, maar omdat het nog altijd te veel pijn doet. Dus hij ging naar haar toe, alleen, en vroeg voorzichtig: “Mama, wat zou je ervan vinden als we onze dochter Julia noemen?”

Ze zei nee.

Ze zei dat het te moeilijk voor haar zou zijn. Dat het elke keer dat ze haar kleindochter zou roepen of haar naam zou horen, zou voelen als een wond die weer open werd getrokken. Ze zei dat ze het mooi vond dat we eraan dachten, maar dat ze het niet aankon.

Toen hij me dat vertelde, voelde ik iets tussen teleurstelling en begrip. Ik was verdrietig, omdat ik de naam Julia al zo diep in mijn hart had gesloten. Maar ik wist ook: dit ging niet over ons. Niet alleen. Dit ging over haar rouw, haar verlies. En over wat we vroegen. We vroegen haar om een dagelijks herinneringsmoment aan iets wat haar hart heeft gebroken.

Dus we kozen een andere naam: Noa. Een mooie, eigen naam. Een naam die inmiddels voelt alsof ze nooit iets anders had kunnen heten, het is echt goed zo. En nu ben ik blij dat we het niet zomaar spontaan hebben gedaan, maar dat we het eerst hebben gevraagd aan haar oma. Het scheelt haar veel verdriet’.