‘Mijn dochter wil alleen maar dat papa haar naar bed brengt, en dat doet toch een beetje pijn’

25.10.2024 14:05
dochter papa

Ik weet het, het zegt niets. Het is maar een fase. Maar toch steekt het een beetje als moeder als je kind altijd maar papa wil, toch? Mijn dochter gilt als ik haar naar bed wil brengen. Ze wil alleen maar papa kus, papa dit, papa dat.

Elke avond is het weer hetzelfde: zodra het tijd is om naar bed te gaan, kijkt mijn dochter hoopvol naar papa en vraagt of hij haar wil instoppen. “Mama kan het ook doen, toch?” probeer ik wel eens. Maar dan schudt ze al snel haar hoofdje. “Nee, papa!” roept ze enthousiast. En zo is het gewoon als hij eenmaal thuis komt van werk. Dan wil ze alleen maar haar vader. Heel lief, hoor. Dat hun band ook zo sterk is. Maar toch voelt het alsof ik iets niet goed doe als moeder.

Ik weet dat het onschuldig is, en ik wéét dat het normaal is dat kinderen soms een voorkeur hebben voor één ouder. Maar toch doet het me elke keer een beetje pijn. Ik had me altijd voorgesteld dat de bedtijdroutine een speciaal moment tussen ons zou zijn. Lekker samen in bed kruipen met een boekje, wat kletsen over de dag en een laatste kus voor het slapengaan. Het idee dat ze alleen maar door papa in slaap gewiegd wil worden, voelt alsof ik iets mis. En het steekt toch.

Wat het extra lastig maakt, is dat ik mezelf constant afvraag of ik iets verkeerd doe. Doe ik iets wat haar niet aanspreekt? Ben ik minder geduldig of maak ik minder tijd voor haar? Ik weet dat ik goed mijn best doe, maar die twijfels knagen soms aan me.

Het gevoel van afwijzing

Ergens voelt het ook een beetje als afwijzing, hoe kinderachtig dat misschien ook klinkt. Ik wil juist graag die band met haar opbouwen, dat speciale momentje aan het einde van de dag samen hebben. Maar het lijkt erop dat zij liever haar dag afsluit met papa naast haar bed. En als ik dan naar beneden loop en hun gelach van boven hoor, voel ik soms een steek van jaloezie. Waarom doet ze tegen mij kattig en tegen haar vader poeslief?

Natuurlijk ben ik ontzettend blij dat ze zo’n goede band met haar vader heeft. Ik zou niet anders willen. Maar dat maakt het voor mij niet minder moeilijk. Het klinkt misschien gek, maar als moeder is het soms lastig om te accepteren dat je kind bij bepaalde dingen de voorkeur geeft aan de ander. Het voelt bijna als een gemiste kans om haar nog dichter bij me te hebben. Of dat ze gewoon hem leuker vindt. Ik snap dat kinderen niet zo denken, maar het is best moeilijk hoor, als je kind je negeert zodra de andere ouder thuis is.

Het accepteren dat mijn dochter haar papa wil

Ik realiseer me dat het belangrijkste is om haar te geven wat ze nodig heeft, ook al schuurt het soms een beetje. Door haar de ruimte te geven om zelf te kiezen en haar niet onder druk te zetten om ook voor mij te kiezen, kan ik haar laten zien dat ik er altijd voor haar ben, op haar voorwaarden.

Misschien draait ze ooit bij en hebben we alsnog die bedtijdroutine samen. Tot die tijd blijf ik genieten van de momenten die we wel delen, zonder het idee dat ik iets moet forceren. Ze weet dat ik er voor haar ben, dat ik van haar houd, en dat is uiteindelijk het enige dat echt telt.