‘Ik hoef niet te verwachten dat mijn man ooit een luier verschoont en daarom zou ik bijna gaan scheiden’

‘Ja, hij werkt fulltime. En ja, ik werk maar parttime en ben dus altijd meer bij onze jonge kinderen. Maar dat praat niet alles goed. Ook als hij wel thuis is, verschoont hij nog geen luier van zijn zoontje. Ik doe alles – en soms denk ik wel eens aan scheiden. 

Van het voorlezen tot het tandenpoetsen en het naar bed brengen. Ik zorg dat er boodschappen in huis zijn en ik kook. Ik geef de kinderen te eten, ruim alles weer op en doe het huishouden. Hij zet nog geen wasje aan. Het breekt me eerlijk gezegd op. We doen dit gewoon niet samen. Daarom denk ik wel eens, ik kan beter een single mom zijn.

Toen we ouders werden, wist ik dat het leven zou veranderen. Gebroken nachten, minder tijd voor mezelf en een constante berg wasgoed—dat had ik ingecalculeerd. Maar wat ik niet had voorzien, was hoe ongelofelijk eenzaam het ouderschap kan voelen als je partner weigert mee te helpen.

Mijn man is een geweldige vader op zijn eigen manier. Hij speelt met onze baby en kleuter, troost ze als ze huilen en geniet zichtbaar van de kleine momentjes samen. Maar goed, daar blijft het wel bij. Hij verwacht verder dat ik alles regel, van het avondeten tot alle doktersafspraken. Hij betaalt meer, goed. Maar daar is ook alles mee gezegd. Ik kan niet eens fulltime werken nu met ons gezin.

Ik wil van mijn man scheiden

Het gaat me om de ongelijkheid. Ik voel me geen partner meer, maar een verzorgende—voor onze kinderen én voor mijn man.

Op mijn slechtste dagen dacht ik zelfs: moet ik hiermee doorgaan? Kan ik leven met een partner die gewoon meer aan zichzelf denkt in deze tropenjaren? En ja, ik heb serieus overwogen om een punt achter ons huwelijk te zetten. Niet omdat ik denk dat hij geen liefdevolle vader is, maar omdat ik besef hoeveel bitterheid er sluimert in een relatie waarin de ene persoon altijd méér moet dragen dan de ander.

Voor nu heb ik besloten om het gesprek aan te blijven gaan, om te laten weten hoe zwaar het voor mij voelt. Dan begrijpt hij het, al verandert er niets. Zit-ie weer op z’n telefoon te scrollen. Maar één ding weet ik zeker: als ouderschap iets is wat we samen zouden moeten doen, dan moet ‘samen’ ook echt ‘samen’ betekenen. Ik had daar ooit meer van verwacht, denk ik.’