‘Mijn kind is niet zo sociaal – en daar krijg ik constant opmerkingen over’

Elke keer dat mijn kind zich liever terugtrekt dan zich in een groepje kinderen mengt, voel ik de blikken, de goedbedoelde adviezen, en soms zelfs het ongemak van anderen. Alsof het sociale gedrag van mijn kind iets is dat onmiddellijk ‘gerepareerd’ moet worden. Maar wat als mijn kind gewoon anders is – en dat helemaal oké is?

Nee, mijn zoon van vijf heeft niet veel speelafspraken na school. Hij is liever met mij thuis.

“Je moet toch een beetje meer contact maken.”
“Kom op, zeg eens hallo!”
“Waarom speelt hij niet met de andere kinderen?”

Het zijn opmerkingen die ik als ouder inmiddels uit mijn hoofd ken. Maar ik kan hem niet veranderen en blijkbaar heeft hij minder behoefte aan sociale dingen. Hij is wat stiller, ja. Nou en? En maakt hem dat gelijk een autist? Want geloof mij, dat roepen mensen gelijk.

De kracht van rust

Wat vaak vergeten wordt, is dat kinderen die niet zo sociaal lijken, andere bijzondere kwaliteiten hebben. Ze observeren scherp, kunnen goed zelfstandig werken, hebben vaak een rijke innerlijke belevingswereld en ontwikkelen diepe, betekenisvolle relaties – ook al zijn het er misschien maar een paar.

In plaats van steeds te focussen op wat er “mist”, zouden we kunnen kijken naar wat er is. Wat brengt mijn kind wél mee? Wat heeft hij of zij nodig om zich veilig en begrepen te voelen?

Ouderschap in de spotlight

Als ouder krijg je het dubbelop. Niet alleen maak je je misschien af en toe zorgen – want natuurlijk wil je dat je kind gelukkig is en erbij hoort – maar je voelt ook de constante sociale druk. Andere ouders, leerkrachten, familieleden: iedereen lijkt een mening te hebben over hoe sociaal een kind zou moeten zijn. En als jouw kind daar niet aan voldoet, lijkt dat onbewust ook iets over jou als ouder te zeggen.

Maar opvoeden is geen wedstrijd, en kinderen zijn geen kopieën van elkaar. De ene bloeit op in een druk klaslokaal, de ander in een rustig hoekje met een boek.

Dus de volgende keer dat iemand zegt: “Wat stil is jouw kind eigenlijk…”
Dan zeg ik met een glimlach: “Ja, hè? En zo prachtig om te zien hoe hij de wereld op zijn eigen manier ontdekt.”