‘Mijn kind van 7 jaar kleedt zich nog steeds niet zelf aan, is dat raar?’
En ja, dan sta ik daar weer. Op mijn knieën. Sokken aan, shirt over het hoofd, broek recht trekken. Terwijl de klok tikt, de schoolbel dichterbij komt en ik denk: Mijn kind is zeven. Waarom doet ze dit nog steeds niet zelf?
Ik voel me soms de enige
Als ik andere ouders hoor zeggen: “Oh, mijn dochter van vijf kiest elke ochtend zelf haar outfit uit,” dan knik ik en glimlach ik wat. Maar ergens voel ik me dan bezwaard. Alsof ik iets verkeerd heb gedaan. Alsof ik haar zelfstandigheid in de weg zit. Alsof ik luiheid voed.
Maar eerlijk? Het zit ingewikkelder dan dat.
Mijn dochter is een dromer. Een gevoelig, lief kind dat soms uren kan nadenken over welke trui ‘zachter aanvoelt’. Ze raakt snel overprikkeld en het hele aankleedproces is voor haar niet alleen functioneel – het is een hindernisbaan van nadenken, voelen, twijfelen en weerstand.
Is het luiheid of iets anders?
Soms denk ik: misschien ben ik te toegefelijk geweest. Misschien had ik het moeten ‘trainen’, zoals zindelijkheid of fietsen. Maar ik zie ook dat het geen onwil is. Het is eerder overweldiging.
Ze raakt in paniek van sokken die draaien, van leggings die “kriebelen”, van truitjes met labels. Het lijkt iets kleins, maar het is voor haar een strijd. En voor mij, als ouder, soms óók.
Ik kies er vaak voor om haar te helpen. Niet uit gemakzucht, maar omdat het ons allebei rust geeft in een toch al hectische ochtend. Omdat ik liever met een vrolijk kind naar school fiets, dan met een overstuur meisje dat haar dag al moe begint.
Is het raar? Of gewoon… anders?
Ik heb inmiddels geleerd dat ‘normaal’ in de opvoeding een rekbaar begrip is. Sommige kinderen kleedden zich op hun vierde zelfstandig. Anderen hebben op hun achtste nog hulp nodig, en dat is óók oké. Mijn taak als ouder is niet om haar te vergelijken met het gemiddelde, maar om haar te begeleiden naar zelfstandigheid in haar tempo.
We oefenen kleine stapjes. Soms mag zij de bovenkleding kiezen en ik help met de rest. Of ik leg ’s avonds samen met haar de kleding klaar, zodat er ’s ochtends minder discussie is. En op dagen dat het lukt om alles zelf te doen, vieren we dat samen – met een glimlach of een high five.
Wat ik nu weet
Nee, het is niet raar. Het is haar tempo. En soms het mijne ook. Want eerlijk? Ook ik leer nog steeds. Over geduld. Over loslaten. Over aanmoedigen zonder te pushen.
Er komt een dag dat ze het allemaal zelf wil – en kan. En tot die tijd? Sta ik er gewoon nog even naast. Met een sok in mijn hand en liefde in overvloed.
