‘Ik wist gewoon niet wat ik terug moest zeggen toen ze vertelde hoe ze haar dochter had genoemd’

Ze zat tegenover me, haar ogen glinsterden van trots. “Ze heet…” en toen sprak ze de naam uit. Een naam die ik niet had verwacht. Sterker nog, een naam waarvan ik nooit had gedacht dat iemand hem nog zou geven in deze tijd.

Er viel een korte stilte. In mijn hoofd draaide alles op volle toeren: Wat moet ik zeggen? Moet ik enthousiast reageren? Moet ik doen alsof ik het mooi vind? Of gewoon neutraal blijven? Ik voelde de druk om iets positiefs terug te geven, maar eerlijk gezegd wist ik het niet. Pixie.

Wat is dat nou voor een naam? Noem je haar dan Pix? Wie kan haar kind nou Pixie noemen?

Het gekke is: ik hou ervan als mensen hun eigen pad volgen, ook in iets persoonlijks als de naam van hun kind. En toch… sommige namen verrassen je zo erg dat je even helemaal leeg bent. Alsof alle standaardzinnen die je normaal paraat hebt – “Wat mooi!”, “Wat bijzonder!”, “Wat lief!” – ineens verdwijnen uit je geheugen.

Dus zat ik daar, met mijn mond half open en een glimlach die waarschijnlijk wat ongemakkelijk oogde. Zij keek me verwachtingsvol aan. Ik hoorde mezelf iets mompelen in de trant van: “Oh, bijzonder.” Meteen daarna vroeg ik maar snel hoe het met de kleine ging, gewoon om het gesprek een andere kant op te sturen.

Achteraf dacht ik: waarom voelde ik me zo bezwaard? Het is háár dochter, háár keuze, en ze was duidelijk blij met de naam. Misschien ging het meer om mijn eigen onzekerheid, om die druk om altijd sociaal handig te reageren. Want eigenlijk had ik gewoon kunnen zeggen: “Wat mooi dat jullie zo’n betekenisvolle naam hebben gekozen.” Dat was eerlijk, zonder dat ik hoefde te liegen over mijn eigen smaak.

Die dag leerde ik iets kleins maar waardevols: soms is het niet erg om even sprakeloos te zijn. Niet omdat je niets vindt, maar omdat je beseft dat sommige dingen niet om jóuw mening draaien.