‘Het voelt als verraad dat mijn beste vriendin haar zoon dezelfde naam als mijn man heeft gegeven’

Toen ze het zei, dacht ik eerst dat ik het verkeerd had verstaan. “Hij heet Thomas,” zei ze met een grote glimlach.
Mijn maag trok samen. Thomas.

Mijn man heet Thomas. Al tien jaar lang is die naam voor mij onlosmakelijk met hém verbonden — met onze geschiedenis, onze grapjes, onze ruzies, alles. En nu had mijn beste vriendin haar pasgeboren zoon precies zo genoemd.

Ik probeerde te glimlachen, echt waar. Ik zei iets van: “Oh, wat leuk!” Maar vanbinnen knaagde er iets. Het voelde… vreemd. Alsof ze iets van mij had afgepakt, zonder het te beseffen. Alsof ze een grens had overschreden die ik zelf nooit hardop had uitgesproken.

De rest van de dag bleef de naam door mijn hoofd gonzen. Thomas, Thomas, Thomas. Ik probeerde rationeel te blijven: het is maar een naam, er lopen er duizenden rond. Ze heeft vast niet eens aan mijn Thomas gedacht toen ze de naam koos. Maar toch — voor mij voelde het niet als zomaar een naam. Het voelde persoonlijk.

Verraad dat mijn vriendin deze naam kiest

Misschien omdat ik haar zoveel over hem heb verteld. Ze kent onze hele relatie van binnenuit: de mooie momenten, de moeilijke periodes, alles. En nu roept ze thuis dezelfde naam door het huis. Dat idee maakt me ongemakkelijk.

Ik weet dat ik het niet hardop kan zeggen — het klinkt jaloers, kinderachtig zelfs. En toch voel ik me verraden. Niet omdat ze iets verkeerd heeft gedaan, maar omdat ze iets raakte waarvan ik niet eens wist dat het zo gevoelig lag.

Misschien moet ik er gewoon aan wennen. Maar nee. Zoiets doe je toch niet? Ben ik dan niet belangrijk voor haar? Als in: dat mijn Thomas gewoon al die naam heeft en het dus heel onhandig is als we elkaar wekelijks zien? Voorlopig blijf ik gekwetst. Het had echt elke jongensnaam kunnen zijn behalve deze, maar kom op… Dit is toch heel raar, of stel ik me aan?’