‘Ik ben dol op mijn man, maar ik wil niet dat zijn ordinaire familie op ons kind past’

Ik hou zielsveel van mijn man. Hij is lief, zorgzaam en een fantastische vader. Maar als het om zijn ordinaire familie gaat, voel ik me totaal anders. En dat wordt steeds ingewikkelder nu we een kind hebben.

Zijn familie is… hoe zal ik het zeggen? Niet bepaald verfijnd. Grof in de mond, luidruchtig, en met een opvoedstijl die mij de rillingen geeft. Toen ik zwanger was, dacht ik dat we het misschien nog konden vermijden, dat het niet echt een issue zou worden. Maar nu ons kind er al een paar maanden is, komt onvermijdelijk de vraag: “Wanneer komen wij eens oppassen?”. Eh. Nooit?

En daar ligt het probleem. Ik wil niet dat ze op ons kind passen.

Grof, luid en totaal anders dan ik

Mijn schoonfamilie is het type dat schreeuwt in plaats van praat. Vloeken is de norm, zelfs waar kinderen bij zijn. Toen mijn nichtje van vijf de woorden “teringlijer” en “klootzak” gebruikte omdat ze dat thuis constant hoort, werd er alleen maar om gelachen. “Ach, dat is toch grappig?” Nee. Nee, dat is niet grappig. Ze hebben heel andere normen en waarden. Iets wat ik niet wil voor mijn kind.

Daarnaast hebben ze nul regels. Bedtijd? Bestaat niet. Snoep? In overvloed. Een scherm voor hun neus? Zo lang als nodig is om ze rustig te houden. Ze vinden mij een “strenge moeder” omdat ik wil dat mijn kind een beetje structuur heeft. En eerlijk? Dat boeit me niks.

Ik weet dat ik hiermee een probleem creëer. Mijn man houdt van zijn familie, en hij ziet het probleem niet zoals ik dat zie. “Ze bedoelen het toch goed?” zegt hij dan. En ja, misschien bedoelen ze het goed, maar dat betekent niet dat ze goed zijn voor ons meisje.

Het lastige is dat ik niet botweg kan zeggen: “Jullie mogen niet oppassen omdat ik jullie een ordinaire familie vind.” Ze kleden zich aso, ze doen overal luid en gemeen en nou ja, ik kan er net mee leven als ik ze maar af en toe zie. Maar als mijn kind zo opgroeit? Dat zou een drama worden. Maar de gedachte dat mijn dochter een middag in dat chaotische huishouden doorbrengt, zonder de grenzen en waarden die ik belangrijk vind, maakt me nerveus. Wij zijn gewoon veel netter. Mijn man lijkt daarin niet erg op zijn familie.

Wat moet je met een ordinaire familie?

Voorlopig schuif ik het probleem voor me uit. Als ze vragen of ze mogen oppassen, zeg ik steeds: “Oh, dat komt nu even niet uit.” Maar ik weet dat ik hier op een dag iets mee moet.

Misschien moet ik een compromis bedenken. Een keer op bezoek, maar alleen als ik erbij ben. Of een korte speelafspraak bij ons thuis. Maar laten ze in hun eentje op mijn kind passen? Dat gaat gewoon niet gebeuren.

En hoe graag ik ook van mijn man houd, hier ga ik geen concessies in doen. Mijn kind komt op de eerste plaats. Altijd.