‘Deze vage jongensnaam die mijn zus koos voor mijn neefje, spreekt me zo niet aan’

‘Toen mijn zus me het heuglijke nieuws vertelde dat ik tante/oom zou worden, was ik door het dolle heen. Een nieuwe baby in de familie! Ik zag mezelf al knuffelen, oppassen en eindeloos foto’s maken. Maar toen het moment daar was om de naam bekend te maken, sloeg mijn enthousiasme toch even om in verwarring.

Mijn zus koos namelijk een naam die – laat ik het voorzichtig zeggen – nogal vaag is. Zo’n jongensnaam die net zo goed een merknaam, een bijnaam of een Engelstalig woord had kunnen zijn. Neo. Hij heet Neo. Wat, dacht ik? Toen ik hem voor het eerst hoorde, wist ik niet eens zeker of ik hem goed verstond. Ik dacht even dat ze een grap maakte.

Natuurlijk glimlachte ik beleefd, feliciteerde haar en zei dat het een originele keuze was. Want wat moet je anders? Het is háár kind, háár beslissing. Maar vanbinnen knaagde het toch. Elke keer dat ik die naam hoor, struikel ik er een beetje over. Het klinkt voor mij niet stoer, niet klassiek, niet lief… gewoon ongrijpbaar. Arme knul.

Lekker vage jongensnaam

Misschien ben ik ouderwets. Ik houd van namen die ergens op lijken te rusten – stevig, tijdloos, herkenbaar. Namen waar je als kind niet meteen mee wordt uitgelachen op het schoolplein. En deze naam… ik vrees dat hij eerder vragen oproept dan vertrouwen uitstraalt.

Tegelijkertijd weet ik dat dit mijn probleem is, niet dat van mijn neefje. Hij zal opgroeien met deze naam, er betekenis aan geven en er misschien juist zijn eigen kracht in vinden. Wie weet wordt die ‘vage’ naam later zijn handelsmerk, iets dat hem onderscheidt van de rest.

Dus slik ik mijn twijfels in. Want hoe ik ook over de naam denk: mijn neefje zelf is prachtig. Hij heeft de liefste oogjes, de kleinste handjes, en het maakt eigenlijk niet uit hoe hij heet – ik hou toch al van hem.’