‘Mijn zoon is boos dat hij een veel te meisjesachtige naam heeft gekregen van ons’

Ik dacht dat wij een prachtige naam hadden gekozen voor onze zoon. Maar nu, jaren later, worstelt hij ermee, en dat doet pijn. Hij vindt zijn naam te meisjesachtig, zegt hij. Iets waar wij nooit bij hebben stilgestaan.

Toen ik zwanger was, hadden mijn partner en ik een eindeloze lijst met namen. We wilden iets bijzonders, iets zachts en liefs, maar ook stoers genoeg om een leven lang mee te gaan. Gewoon iets anders dan Levi of Finn. Uiteindelijk kozen we voor Noël. Voor ons klonk het tijdloos, warm, en het had een mooie betekenis: ‘geboorte’ en ‘kerstkind’. We vonden het perfect voor ons winterkindje. We vinden het ook leuk af te korten naar No. Lekker stoer en anders.

We waren trots toen we zijn naam voor het eerst op een geboortekaartje zagen staan. Iedereen reageerde enthousiast, en wij waren ervan overtuigd dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Maar wat wisten wij toen? Wat wisten wij van hoe die naam door de wereld zou worden ontvangen, en belangrijker nog, hoe onze zoon die naam zelf zou ervaren?

De eerste twijfels

De eerste jaren was er niets aan de hand. Hij leerde zijn naam uitspreken en schreef hem vol trots op zijn tekeningen. Maar toen hij naar de basisschool ging, veranderde alles. Sommige kinderen vroegen waarom hij een ‘meisjesnaam’ had. Anderen hadden een nichtje dat Noëlle heette, en begonnen hem daarmee te plagen. Wat begon als onschuldige opmerkingen, veranderde langzaam in iets groters.

Op een dag kwam hij verdrietig thuis. “Waarom heb ik een meisjesnaam gekregen?” vroeg hij boos. Mijn hart brak. Ik probeerde hem uit te leggen dat Noël helemaal geen meisjesnaam is, dat het juist een mooie, bijzondere naam is die we met veel liefde hadden gekozen. Maar voor een zesjarige jongen die gewoon bij de groep wil horen, maakte dat geen verschil.

De opmerkingen op school hielden niet op. Hij werd stiller, geïrriteerder wanneer ik hem riep, en soms hoorde ik hem tegen zijn vrienden zeggen dat ze hem maar gewoon ‘No’ moesten noemen. Hij begon zijn naam op tekeningen af te korten of helemaal niet meer op te schrijven. Toen hij laatst zei dat hij wilde dat hij een andere naam had, voelde ik een mix van schuld en verdriet. Had ik hem onbedoeld iets meegegeven waar hij ongelukkig van wordt? Dat breekt als moeder gewoon je hart. Zoiets stoms als een naam is dan opeens een teleurstelling. Dat is als moeder zo intens moeilijk. Wij zijn trots op hem en wie hij is, met zijn naam. En nu opeens huilt hij om hoe hij heet. Natuurlijk komt het plagen vanuit meer dan alleen die naam. Maar het speelt nu zo.

Waarom ik het moeilijk vind

Het doet pijn om te zien dat iets wat wij uit liefde hebben gekozen, nu een bron van frustratie is voor hem. Ik worstel met het idee dat ik misschien een fout heb gemaakt. Maar tegelijk vraag ik me af: moeten we onze kinderen altijd beschermen tegen elke vorm van mogelijke kritiek of plagerij? Moet ik nu toegeven en hem een andere naam laten kiezen, of moet ik hem leren om trots te zijn op wie hij is? Ik hoop dat het hele Noël is voor meisjes overwaait met de tijd. Dat hij als hij wat ouder is, wel blij is met hoe hij heet. Want ik vind het helemaal geen meisjesnaam, hoor. Maar in deze fase op de basisschool is het geen lol, nee. Wat kunnen kinderen toch hard zijn onderling.’