‘Mijn vriendin heeft de naam gebruikt die wij wilden geven aan ons stilgeboren kind’
‘Ik snap nog steeds niet hoe dit kan: er zijn zoveel mooi meisjesnamen. En nu heeft mijn vriendin onze naam gebruikt, die wij hadden voor ons stilgeboren kind. Dat doe je toch niet?
Toen ik zwanger was, droomden mijn partner en ik urenlang over hoe ons kindje zou zijn, hoe het zou lachen, hoe zijn eerste woordjes zouden klinken. We hadden alles al voorbereid, inclusief een naam waar we stapelgek op waren. Die naam was zo speciaal voor ons; het voelde alsof ons kind al helemaal deel uitmaakte van ons leven. Maar toen verloor ik onze prachtige baby na een zwangerschap van 25 weken.
Het voelde alsof mijn wereld instortte. Ik zat ineens met een leegte die ik niet kon vullen. En die naam, die wij zo mooi vonden, bleef achter. Nee, ze heeft nooit geleefd, dat weet ik. Haar hersenen groeiden niet goed, er was iets mis met haar hoofdje. Een waterhoofd, noemen ze dat. En dus beviel ik van een stilgeboren baby: Milou. Een naam die helemaal bij ons past. En nu heeft mijn vriendin haar dochter zo genoemd, drie jaar later.
Mijn vriendin heeft mijn naam gebruikt
Op het moment dat ze me dat vertelde, voelde ik een golf van emoties door me heen. Het voelde als een klap in mijn gezicht, een pijn die ik niet kon plaatsen. Hoe kon ze die naam kiezen? Wist ze dan niet hoeveel dat voor mij betekende? Elke keer dat ik die naam hoor, komt het verdriet om mijn kindje weer boven. Ik kan het moeilijk onder woorden brengen, maar het is alsof die naam een stukje van mezelf vertegenwoordigt dat ik moest loslaten. Het voelt rauw, intens, en eerlijk gezegd ook oneerlijk. Wij hebben inmiddels een geweldige zoon gekregen, Lucas. Onze grote trots. Maar zijn zusje Milou blijft ook altijd in onze gedachten. En nu horen we die naam opeens bij vrienden.
Ik snap gewoon niet dat je van alle namen niet een andere kunt kiezen. Is dat egoïstisch? Ik heb nagedacht over wat ik nu moet doen. De naam hoort nu bij haar kind, een prachtig, levend wezentje dat absoluut niets te maken heeft met mijn verdriet. Maar ik vraag me af hoe ik hiermee om moet gaan, zonder mezelf constant te herinneren aan wat ik verloren heb. Ik heb het er kort met haar over gehad, en ze zei: ‘Ja, ik hoop dat je het zo een plek kunt geven, dat de naam nu verder leeft. En dat je het mooi vindt dat de naam nog wordt gebruikt?
Verdriet in mijn hart
Maar daarmee liet ze weinig ruimte voor onze emoties. Ik probeer begrip op te brengen, echt waar. Misschien wist ze niet dat het zoveel pijn zou doen, en misschien vond ze de naam ook gewoon heel mooi. Maar tegelijkertijd kan ik me moeilijk voorstellen dat ze niet begreep dat het beladen zou zijn voor mij. De pijn en het gemis zitten nog zo diep, en elke keer dat ik die naam hoor, komt dat allemaal weer boven. Misschien voelt het wel extra pijnlijk omdat het vanuit zo’n dichtbij persoon komt – iemand die ik dacht dat me kende en begreep. Milou… Mijn kindje.
Nee, ik kan dit gewoon niet zo makkelijk accepteren. En dat vind ik eerlijk gezegd niet gek. Ik zit er enorm mee en het staat absoluut tussen onze vriendschap in, zoiets als een kindernaam. Maar dan respecteer je gewoon mijn grote verlies niet, toch?’