‘Belachelijk dat mijn vriendin met een burn-out niet werkt, maar wel haar kinderen naar de opvang brengt’

‘Ik begrijp echt wel dat een burn-out tijd kost en erg is, hoor. Maar toch. Je werkt dan niet, doet de hele dag niets… En dan breng je toch je kinderen drie dagen per week naar de crèche en bso… Hoe dan.

Ik snap het gewoon niet. Mijn vriendin zit al maanden thuis met een burn-out. Ze werkt niet, ze heeft geen verplichtingen, en toch brengt ze haar kinderen naar de opvang. Hoe is dat eerlijk? Ik ga iedere dag naar mijn werk, draai volle dagen en zij heeft de luxe om thuis te zitten en even ‘aan zichzelf te werken’, zoals ze dat noemt. Maar als ze écht aan zichzelf wil werken, dan kan ze toch gewoon zelf voor haar kinderen zorgen?

Toen ze net thuis kwam te zitten, had ik nog begrip. Ze was moe, opgebrand, en ik zag dat ze echt op was. Natuurlijk gunde ik haar de tijd om te herstellen. Maar na een paar maanden begon er bij mij toch iets te knagen. Elke ochtend brengt ze de kinderen naar de opvang en vervolgens gaat ze naar yoga, maakt ze een wandeling, of zit ze met een boek op de bank. En ik? Ik race ‘s ochtends naar mijn werk en kom ‘s avonds doodmoe thuis, terwijl zij de hele dag de tijd heeft gehad om uit te rusten.

Ik heb geprobeerd het ter sprake te brengen, voorzichtig. Maar meteen kreeg ik de wind van voren. ‘Denk je dat een burn-out niets is? Weet je hoe zwaar het is om weer op te krabbelen?’ Natuurlijk weet ik dat het zwaar is, maar het voelt gewoon niet eerlijk. Ik ben ook moe. Ook doodop. En nee, ik vind mijn werk ook niet altijd leuk. Maar ik ga wel, altijd, naar alles. Een moeder die niet werkt, maar wel haar kinderen naar de opvang brengt, terwijl ze de hele dag thuis is – dat voelt als luxe die ik mezelf niet kan veroorloven. Ik heb die opvang echt hard nodig: zij in principe niet. En hoe kun je dan je kinderen willen missen in deze jonge jaren als je niet werkt?

Misschien ben ik te hard. Misschien begrijp ik het niet goed genoeg. Maar in mijn ogen is het simpel: als je thuis bent en niet werkt, dan heb je tijd om voor je kinderen te zorgen. Of mis ik iets? Ik vind het ook gewoon best wel zielig voor die kindjes… Weg bij mama, maar mama zit op de bank…?’