‘Ik ben best wel pissig dat de juf dit zomaar tegen mijn kleuter heeft gezegd’
Mijn zoontje komt gisteren thuis van school met een sip gezicht. Niet zijn gebruikelijke enthousiaste “mama, mama, kijk wat ik gemaakt heb!” maar een beetje mopperig. Ik vraag hem wat er aan de hand is en na wat gepruttel komt het eruit: “De juf zegt dat ik écht moet ophouden met huilen, anders ben ik een baby.”
Mijn hart sloeg een beetje over. Wat? Heeft de juf dat écht zo gezegd? Natuurlijk weet ik dat kleuters soms dingen verdraaien, maar dit klonk te specifiek om zomaar verzonnen te zijn. En eerlijk gezegd, het irriteerde me. Want wat voor boodschap geef je een kind als je hun emoties op deze manier afwijst?
Kleuters zijn nog zó jong. Ze zijn nog volop aan het leren hoe ze hun gevoelens kunnen uiten. Verdriet, boosheid of teleurstelling zijn groot en overweldigend op die leeftijd. Huilen is voor hen nog een hele normale, vaak zelfs gezonde manier om daarmee om te gaan. Ik wil niet dat mijn kind zich gaat schamen omdat hij verdrietig is. Of erger nog: dat hij zijn emoties gaat onderdrukken omdat “huilen voor baby’s is”.
Ik snap heus wel dat het voor een juf niet altijd makkelijk is. Een klas vol kleuters betekent onvermijdelijk gedoe, chaos en af en toe een hoop tranen. Maar een opmerking zoals deze helpt niemand — zeker een kleuter niet. In plaats daarvan wordt mijn zoon nu onzeker over iets waar hij eigenlijk alle ruimte voor zou moeten hebben.
Pissig op de juf
Natuurlijk ben ik gaan twijfelen. Overdrijf ik? Ben ik een overgevoelige moeder? Moet ik dit gewoon laten gaan? Maar nee, het voelde niet goed om het erbij te laten. Dus besloot ik de volgende dag een kort gesprekje aan te knopen met de juf. Rustig, niet aanvallend, maar wel duidelijk.
“Ik hoorde van mijn zoon dat hij verdrietig was omdat hij het gevoel kreeg dat hij niet meer mag huilen. Klopt dat?” vroeg ik.
De juf keek even ongemakkelijk en gaf toe dat ze inderdaad had gezegd dat huilen niet altijd helpt. Ze wilde hem motiveren om wat meer “stoer” te zijn, vertelde ze. Maar daar zat voor mij precies het probleem: waarom moeten we onze kinderen leren om altijd maar “stoer” te zijn? Waarom mogen ze niet gewoon écht zijn, met al hun emoties?
We hebben samen besproken hoe belangrijk het is om kinderen te leren dat gevoelens er mogen zijn. Dat huilen niet zwak is, maar juist helpt om je beter te voelen. De juf zag gelukkig in dat haar opmerking anders overkwam dan bedoeld, en ze beloofde er meer op te letten.
Mijn zoon heeft inmiddels weer een glimlach op zijn gezicht als hij uit school komt. Dat is voor mij het belangrijkste. Maar dit voorval blijft me bij. Want als we willen dat onze kinderen emotioneel gezond opgroeien, moeten we óók op school zorgen voor een veilige plek waar alle gevoelens er mogen zijn — inclusief tranen. Toch? Ik overdrijf toch niet?
