‘Mijn ouders vinden de naam van mijn zoon niet leuk, het is niet ‘kak’ genoeg’

‘Ik heb het gevoel dat mijn ouders, die in een nogal chique dorp in Nederland wonen, onze gekozen jongensnaam niet zo leuk vinden. Alsof het niet ‘kak’ genoeg is, voor ze.

En dan heb ik het over namen als Roderick, Frederik, Olivier of Alexander. Dat vinden zij mooie jongensnamen.

Maar wij zijn gegaan voor iets heel anders: Davey. Lekker kort en hip, vlot en stoer.

We vinden het nog steeds een leuke naam. Maar mijn ouders weten het niet zo goed en dat voel ik toch. Ze hebben het met vrienden gewoon over hun kleinzoon, hun oudste kleinzoon, de zoon van Josephine (zo heet ik). Dus ik merk dat ze zijn volle naam eigenlijk amper gebruiken. Wel als ze op hem passen, natuurlijk. Maar tegen vrienden zeggen ze altijd ‘die lieve jongen’, onze kleinzoon. Maar Davey? Dat gebruiken ze dan helemaal niet. Het is niet kakkerig.

Mijn ouders houden van kak

Ze zeggen soms wel Dave, of dan eerder nog Daaf, op zijn Nederlands. Dat vinden ze mooier klinken. Ze zeggen het niet hardop tegen me, hoor, dat ze de naam niets vinden. Maar ik merk het gewoon, dat dat Engelstalige niet helemaal is wat zij hadden verwacht van hun kleinzoon. In hun kringen heten kinderen niet zo. Zij snappen niet zo goed dat dit nu een beetje de namen van nu zijn, dat dit nu hip is. Ze vinden het veel te ordinair, tenminste zo voelt het. En dat steekt toch.

Want onze Davey is een schat, en wij vinden het nog steeds een lieve naam. Dave mag ook hoor, als hij ouder is. Maar omdat ik zo close ben met mijn ouders en ze zo goed ken, weet ik gewoon dat de naam niet hun voorkeur zou hebben. En dan noemt mijn zus haar dochter ook nog eens Emma-Sophie… Als in: de meest kakkerige naam die je je kunt bedenken. Dus die scoort alle punten en onze Davey? Is dan opeens ordinair? Ach, het is maar een naam, kun je denken… Maar ik merk wel dat mijn gevoel tussen mij en mijn familie in komt te staan. Het doet pijn, eerlijk gezegd’.