‘Ik voel me ongemakkelijk omdat mijn vriendin mijn meisjesnaam heeft ingepikt die ik wilde voor mijn dochter’

‘Al sinds ik me kan herinneren, heb ik nagedacht over de namen die ik mijn kinderen zou geven. Toen ik eenmaal de perfecte naam voor een dochter had gevonden, voelde het alsof alles op zijn plek viel. Die naam was Maya. Ik ben helemaal verliefd op die naam.

Maya is niet zomaar een naam voor mij. Het is een naam die ik met veel zorg en liefde had uitgekozen. Ergens in mijn achterhoofd had ik altijd het gevoel dat, als ik ooit een dochter zou krijgen, ze Maya zou heten. De naam heeft een bepaalde zachtheid, een mysterieus tintje, en het klinkt prachtig in mijn oren. Het voelde alsof deze naam mijn toekomstige dochter zou weerspiegelen: sterk, lief en vol mogelijkheden.

Verdriet

Jaren terug deelde ik deze naam in vertrouwen met een van mijn beste vriendinnen. We spraken over babynamen, en ik vertelde haar over Maya, hoe ik die naam altijd voor mijn dochter had willen gebruiken. Ze reageerde enthousiast en zei dat het een prachtige naam was. We praatten verder, en ik dacht er verder niet meer over na. Ik kreeg uiteindelijk een zoon en kon de naam dus niet gebruiken. Mijn jongensnaam vond ik net zo leuk natuurlijk: mijn liefste Finn is mijn absolute oogappel. Toch bleef de meisjesnaam altijd rondhangen in mijn gedachten.

Tot veel jaren later, toen mijn vriendin aankondigde dat ze zwanger was. Een meisje. Ik was ontzettend blij voor haar, natuurlijk. Haar dochter werd geboren. Ik schrok me rot van het appje. ‘Maya is here!’. Mijn naam.

Ik was verstijfd. Ze wist dat dit mijn naam was, de naam die ik al zo lang in mijn hart droeg. Toch had ze besloten om hem te gebruiken voor haar eigen dochter. Toen ze het me ook in mijn gezicht bij de kraamvisite vertelde, lachte ik voorzichtig en probeerde ik blij voor haar te klinken, maar vanbinnen voelde het als een klap in mijn gezicht. Het deed echt pijn. Ik kon die naam niet gebruiken, en nu kan dat nooit meer. Daar zijn we te goed bevriend voor, om onze kinderen precies hetzelfde te noemen.

Nu worstel ik met een gevoel van ongemak en zelfs een beetje jaloezie. Het voelt alsof er iets is weggenomen dat voor mij heel persoonlijk was. Ik weet dat het maar een naam is en dat ik er waarschijnlijk niet zo moeilijk over moet doen. Want misschien ga ik ‘m nooit nodig hebben omdat ik alleen maar zoons krijg. Maar toch. Zoiets doe je toch eigenlijk niet? Of stel ik me aan?’