‘Mijn nichtje heeft precies dezelfde voornaam gekregen als mijn dochter en ik vind dat heel vervelend’

‘Wij droomden altijd al van deze naam voor een meisje: Emma. Tijdloos en klassiek en eigenlijk altijd goed. We zijn gek op onze Em, die inmiddels al zeven jaar oud is. Maar nu heeft mijn nicht haar kind ook Emma genoemd. En dat vind ik heel vervelend, op z’n zachtst gezegd.

Ja, het is dan misschien een verre nicht, maar toch. Toch heeft mijn nichtje dezelfde naam. Opeens komt die naam dan zo dubbel voor in de familie aan mijn moeders kant.

Het irriteert me mateloos. Waarom bedenk je niet een eigen naam? Natuurlijk komt Emma vaker voor, maar toch. We zijn wel familie en zien elkaar zeker een paar keer per jaar, met z’n allen. Dus dan voelt het zo van, hallo Emma nummer één en Emma nummer twee. Alsof wij niet origineel zijn. Iedereen snapt wel dat onze Em ouder is, maar toch. Ik kan er niets van zeggen, want het is al te laat. Maar ik moet er wel mee leren leven. En dat kost moeite, merk ik.

Nu moet ze die naam delen binnen de familie, en ik kan het gevoel niet onderdrukken dat het iets van haar wegneemt.

Mijn nichtje heeft dezelfde naam

Ik weet dat ik hier misschien te gevoelig over ben. Het is tenslotte “maar” een meisjesnaam, toch? Maar het voelt anders. Het voelt alsof een stukje van de unieke identiteit van mijn dochter is afgepakt. En ook maakt het haar anders in de familie. Nog een Emma… Oh, die andere Emma? Die is wel heel snel met praten. En die andere Emma niet. Er wordt meer vergeleken, heb ik nu het gevoel. Ook kan ik er niet leuk op reageren in de familie-app. Dat ze dan allemaal sturen: ‘Ooooh wat lief is Emmie!’ Ik denk dan alleen maar: sorry, maar zo heet mijn kind. Mijn kind is Emmie. En niet een ander in deze familie.

Ik heb het tegen m’n moeder gezegd, en die snapt me wel, maar vindt ook dat niet moet overdrijven. En ze heeft gelijk, ik bezit de naam Emma niet. Namen zijn voor iedereen, I know, en iedereen mag ze gebruiken. Maar toch steekt het. Er zijn duizenden namen om uit te kiezen, waarom moest het nu nét deze zijn? Het voelt haast alsof mijn keuze niet werd gerespecteerd, alsof het niet uitmaakte dat Emma voor mij en mijn dochter iets bijzonders was. Het voelt nu niet meer bijzonder, in ieder geval. Ik weet dat ze het niet expres deed om me pijn te doen, maar dat maakt het niet minder vervelend.’