‘Ik vind de namen van de kinderen van mijn vriendin heel stiekem zo duf en simpel’

‘Nee, natuurlijk zeg ik haar dat niet eerlijk. Maar stiekem mag ik het wel vinden, toch? Dat mijn goede vriendin koos voor zulke duffe en doorsnee namen voor haar kinderen… Totaal anders dan ik ben, in ieder geval.

Toen haar tweede werd geboren zei ik:  ‘Wat een leuke namen zo samen!’ Maar diep vanbinnen dacht ik: echt? Zo saai? Zo simpel? Haar dochter heet namelijk Sophie en haar zoon heet Sam. Niets mis mee, maar je hebt er al zoveel van.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn vriendin en ik gun haar het allerbeste, maar ik had stiekem iets originelers verwacht. Iets met wat meer pit, een naam die niet al op elke hoek van de straat te horen is. In plaats daarvan koos ze voor namen die zo gewoontjes zijn…

De kinderen van mijn vriendin

Misschien ligt het aan mij. Misschien hecht ik te veel waarde aan een naam en wat die uitstraalt. Ik hou van namen met karakter, met een verhaal, namen die iets zeggen over de persoon die ze draagt. Dus ik ben voor mijn zoon gegaan voor Benji en voor mijn dochter voor Loua. Cool en modern. Maar zij ging voor veilig, voor simpel, voor namen die je niet eens hoeft te spellen als je ze uitspreekt.

Ik voel me schuldig dat ik er zo over denk. Het zijn háár kinderen, háár keuzes, en als zij gelukkig is met de namen, wie ben ik dan om daar iets van te vinden? Toch kan ik het niet laten. Elke keer als ik de veelvoorkomende namen hoor, vraag ik me af: had er niet iets méér in gezeten? Iets unieks? Maar ik zal het haar nooit zeggen. Soms is het beter om je mening gewoon voor jezelf te houden. Dus ssst.’