‘Mijn moeder knipt zonder het te vragen de pony van mijn dochter, dat kan toch niet?’
‘Ja, ik vind daar dus iets van, dat mijn moeder de haren van onze dochter bijknipt zonder het te vragen. Zoiets doe je toch niet? Maar ik kan er ook niet boos om worden, toch? Want het is natuurlijk lief bedoeld. Maar mijn moeder knipt gewoon de pony bij van mijn kind als ze een dagje oppast.
Als ouder doe je je best om de beste beslissingen te nemen voor je kind, of het nu gaat om opvoeding, gezondheid, of uiterlijke verzorging. Maar wat doe je als iemand anders—zelfs een geliefd familielid—ongevraagd een beslissing neemt over iets wat jij normaal gesproken zou moeten doen? Dat overkwam mij toen mijn moeder zonder te vragen de pony van mijn dochter bij knipte. Wat begon als een onschuldig bezoekje aan oma, eindigde in een vervelende situatie die me met gemengde gevoelens achterliet.
Mijn moeder houdt ontzettend veel van mijn dochter. Ze neemt haar vaak mee uit, koopt haar cadeautjes, en biedt regelmatig aan om op haar te passen. Ik ben ontzettend dankbaar voor deze betrokkenheid, maar onlangs ging ze een stap te ver. Op een middag kwam ik mijn dochter ophalen na een dagje bij oma. Tot mijn schrik zag ik dat haar pony een flink stuk korter was. Het was duidelijk dat mijn moeder er met de schaar in was gegaan.
Op dat moment voelde ik een mix van verbazing, boosheid, en verwarring. Waarom had ze dit gedaan zonder het eerst met mij te bespreken? Natuurlijk, het is maar haar pony, maar het gaat hier om een principe: de beslissingen over mijn dochter horen bij mij te liggen, niet bij haar grootouders. Toch? Of is het overdreven dat ik zo denk?
Toch maar gezegd
Na wat tijd te hebben genomen om af te koelen, wist ik dat ik het gesprek met mijn moeder moest aangaan. Het is nooit makkelijk om iemand aan te spreken op iets dat ze waarschijnlijk met de beste bedoelingen hebben gedaan, maar het was noodzakelijk om onze relatie gezond te houden. Ik legde haar uit hoe ik me voelde en waarom ik het belangrijk vond dat ze in de toekomst zulke beslissingen aan mij overlaat.
Gelukkig begreep mijn moeder het, hoewel ze zich aanvankelijk wat aangevallen voelde. Ze gaf toe dat ze niet had nagedacht over hoe dit voor mij zou zijn en bood haar excuses aan. Ze gaf aan dat ze alleen maar wilde helpen en niet had verwacht dat het zo’n groot probleem zou zijn. Dit leidde tot een goed gesprek over hoe we in de toekomst beter kunnen communiceren en respectvol met elkaar om kunnen gaan.
