‘Mijn moeder vindt de naam van mijn zoon niet leuk en ze noemt hem steeds anders’

15.10.2024 12:38
moeder naam zoon

Toen mijn zoon geboren werd, was ik dolblij dat ik eindelijk zijn naam met de wereld kon delen: Jurriaan. Het voelde voor mij als de perfecte naam – sterk, klassiek en met een beetje karakter. Mijn partner en ik hadden er lang over nagedacht, een naam uitgezocht die niet alleen bij ons paste, maar waarvan we hoopten dat ons zoontje er later ook trots op zou zijn. Maar wat ik niet had verwacht, was dat mijn moeder het er duidelijk niet mee eens zou zijn.

Elke keer dat ze hem ziet, noemt ze hem maar Jur of Jurre. In het begin dacht ik dat het misschien gewoon een speelse afkorting was, een schattige koosnaam die grootouders vaak geven. Maar het is inmiddels wel duidelijk: ze gebruikt nooit zijn volledige naam. Geen Jurriaan. Nooit. Ook niet als ze hem voortstelt aan haar vriendinnen, bijvoorbeeld. En eerlijk gezegd doet dat meer met me dan ik had verwacht.

Waarom alleen Jur?

Ik besloot het toch eens voorzichtig aan te kaarten. Toen ik vroeg waarom ze hem steeds Jur of Jurre noemt, kreeg ik een halfslachtige verklaring: “Ach, Jurriaan is zo’n zware naam voor zo’n klein jongetje.” Ze lachte erbij alsof het niets was, maar voor mij was het alsof ze mijn naamkeuze onderuit haalde. Jurriaan ís zijn naam. Een naam waar ik van hou maar die ze simpelweg niet accepteert.

Het lijkt misschien een klein puntje, en ik probeer mezelf steeds te vertellen dat het niet uitmaakt hoe zij hem noemt, als hij zelf maar gelukkig is. Maar elke keer dat ze “Jur” zegt, voel ik een kleine steek. Het voelt alsof ze mijn keuze als moeder niet respecteert, alsof ze haar eigen voorkeur belangrijker vindt dan wat ik voor mijn kind heb gekozen.

Ik heb geprobeerd dit aan mijn moeder uit te leggen, maar het lijkt haar niet echt te raken. Ze blijft vasthouden aan de korte versies, en iedere keer als ik “Jurre” hoor, voel ik dat stukje betekenis van de naam wegglippen. Het maakt me verdrietig dat ze die uitleg, die voor mij zoveel betekent, gewoon wegwuift.

Wat kan ik er van zeggen?

Op dit punt ben ik niet meer alleen gefrustreerd, maar ook een beetje gekwetst. Het voelt respectloos, alsof mijn mening als ouder minder zwaar weegt dan haar voorkeuren. Natuurlijk kan ik haar niet dwingen om zijn naam uit te spreken zoals ik wil. Toch kan ik het gevoel niet loslaten dat ze zijn volledige naam bewust niet gebruikt omdat ze hem simpelweg niet mooi vindt.

Ik vraag me af of ik duidelijker moet zijn en haar moet vragen om zijn volledige naam te gebruiken, zonder het kort te maken. Toch voel ik me een beetje bezwaard – het is mijn moeder, tenslotte, en misschien vindt ze echt dat het gewoon handiger is om hem kort te noemen.

Het belang van namen voor ouders

Voor mij is het geen kwestie van koppigheid of onwil; het gaat om het feit dat mijn moeder me steunt en respecteert in mijn keuze als ouder. Jurriaan ís zijn naam, een naam die we zorgvuldig hebben uitgekozen en die voor ons perfect past bij onze zoon. Wat ik zou willen, is dat ze dat begrijpt en respecteert, zodat ze in de toekomst niet alleen “Jur” zegt, maar de naam volledig omarmt.

Namen zijn immers meer dan alleen woorden. Ze zijn een onderdeel van de identiteit die we onze kinderen meegeven. Het zou een steun voor mij zijn als ze deze naam zou accepteren, en ik denk dat het voor mijn zoon later ook fijner is om door iedereen op zijn eigen, volledige naam aangesproken te worden.

Wat nu?

Ik ben nog niet zeker hoe ik hiermee om wil gaan. Misschien moet ik accepteren dat grootouders soms eigen bijnamen geven aan hun kleinkinderen en dat mijn moeder uiteindelijk niets kwaad bedoelt. Maar ik voel nog steeds de behoefte om dit met haar te bespreken en duidelijk te maken dat zijn naam niet zomaar een lettergreep of twee kan worden ingekort zonder iets wezenlijks weg te nemen.

Ik heb besloten dat ik, de volgende keer dat het gebeurt, haar rustig zal vragen om hem bij zijn volledige naam te noemen. Niet uit boosheid, maar uit liefde voor mijn zoon en de naam die wij zorgvuldig voor hem hebben gekozen.’