‘Mijn moeder is niet zo blij met onze zelf bedachte unieke meisjesnaam’

‘We wilden iets wat niet al in elke klas voorkomt. Nora, Puck, Liv of Mila… Je hoort voor meiden tegenwoordig niet anders. Daarom kozen we voor iets heel aparts: een heel unieke meisjesnaam. Zelf bedacht, ook. Maar mijn moeder vindt het niets, zegt ze vrij eerlijk.

“Is dat een echte naam?” vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen. “Hoe gaan mensen dat uitspreken?” en “Wat als ze straks zelf een gewone naam wil hebben?” Haar bezorgdheid was niet subtiel. Voor haar voelde het alsof we onze dochter een last meegeven in plaats van een cadeau.

Onze dochter heet namelijk Véna. Wij vinden dat een mooie variant op de naam Vera. Maar dan net uniek en cool. En het heeft ook noig een knappe betekenis. In de Hindoeïstische traditie wordt “Vena” geassocieerd met een godin van liefde en verlangen, wat staat voor schoonheid, charme en passie.

En nee, het is geen trendnaam. Maar dat hoeft voor ons ook niet. Mijn moeder had liever gewoon een Emma of Sophia als kleindochter gehad. Dat accent op haar letter zit haar ook dwars. ‘Dat moet ze overal gaan spellen en uitleggen, let maar op’, zei ze. ‘Maar ik vind het mooi, hoor’, snel er achteraan. Nou, dat voelt wel anders.

Ik snap haar zorgen ergens wel. Ze komt uit een tijd waarin klassieke namen zoals Anne, Maria en Sophie de norm waren. Voor haar is een naam geen statement, maar iets dat praktisch en herkenbaar moet zijn. Toch doet het een beetje pijn dat ze niet inziet hoeveel liefde en aandacht we in deze keuze hebben gestoken. Aan de andere kant denk ik: ach mam, laat haar maar lekker wat vinden. Ze moet ook gewoon wennen aan Véna en dat ze dat aan haar vriendinnen en wie dan ook moet uitleggen. Over een paar weken weet ze niet beter en is ze denk ik steeds trotser op haar bijzondere naam. Een unieke meisjesnaam, wie geeft dat nou nog tegenwoordig?’