‘Mijn man wil een oorbel laten zetten bij onze zoon, maar ik vind dat echt vreselijk’

‘Mijn man vindt een gaatje en dus een oorbel in het oor van onze zoon cool en stoer. Maar ik vind het echt vreselijk lelijk.

Mijn man en ik hebben onlangs een heftige discussie gehad over een onderwerp dat voor mij best gevoelig ligt: hij wil een oorbel laten zetten bij onze zoon. Onze zoon is pas vier jaar oud en ik weet gewoon niet hoe ik hiermee om moet gaan. Het idee alleen al maakt me ongemakkelijk.

Mijn man ziet het helemaal zitten. Volgens hem is een oorbel niets meer dan een modeaccessoire, net zoals een leuke pet of stoere schoenen. Hij denkt dat het cool zou zijn en dat het onze zoon een beetje “stoerheid” kan geven. Maar ik voel me er helemaal niet goed bij. Voor mij is een oorbel iets wat een kind zelf zou moeten kiezen als hij ouder is en begrijpt wat het betekent.

Ik ben opgegroeid in een omgeving waar piercings, vooral bij jonge kinderen, niet echt geaccepteerd werden. Misschien speelt dat mee in mijn weerstand. Maar los van mijn eigen opvoeding, vind ik gewoon dat een kind van vier nog te jong is om zo’n beslissing te nemen. Hij begrijpt nog niet wat het betekent om een oorbel te dragen of welke indruk dat kan maken op anderen.

Daarnaast maak ik me zorgen over de praktische kant. Een oorbel kan makkelijk blijven haken tijdens het spelen, en ik wil niet dat mijn zoon pijn heeft of een ontsteking krijgt. Kleine kinderen zijn onvoorzichtig, en ik wil hem niet blootstellen aan onnodige risico’s.

Ik wil geen oorbel bij mijn zoon

Mijn man zegt dat ik overdrijf en dat het tegenwoordig heel normaal is voor jongens om een oorbel te dragen. Het gaatje groeit zo vanzelf dicht, hoor, als hij het niet meer wil, zegt hij. Hij verwijst naar celebrities en sporters die het doen, en hij denkt dat onze zoon het later cool zal vinden dat hij er als kind al een had. Maar wat als onze zoon het later juist niet leuk vindt? Wat als hij zich ongemakkelijk voelt omdat wij die beslissing voor hem hebben genomen?

Ik heb geprobeerd mijn gevoelens hierover met mijn man te bespreken, maar het lijkt alsof hij mijn bezwaren niet echt begrijpt. Hij ziet het als iets kleins, terwijl het voor mij voelt als een grote beslissing die we niet zomaar kunnen nemen. Het gaat niet alleen om een oorbel, het gaat om de vrijheid van onze zoon om zelf te kiezen hoe hij zich wil uiten als hij daar oud genoeg voor is.

We hebben afgesproken om er nog een keer goed over te praten, maar ik voel me nog steeds onzeker. Ik wil niet de moeder zijn die alles verbiedt, maar ik wil ook niet dat mijn zoon iets doet waar hij later misschien spijt van krijgt. Het is een lastige situatie, en ik hoop dat we samen tot een beslissing kunnen komen die voor ons allebei goed voelt.

Voor nu blijf ik bij mijn standpunt dat onze zoon later zelf mag kiezen of hij een oorbel wil of niet. Ik hoop dat mijn man uiteindelijk mijn zorgen begrijpt en dat we samen een beslissing kunnen nemen die in het belang van onze zoon is. Het is immers onze taak als ouders om hem te begeleiden, niet om keuzes voor hem te maken die hij nog niet kan begrijpen.