‘Mensen reageren altijd heel verbaasd als ze horen hoe mijn kind officieel in haar paspoort heet’

Wanneer iemand vraagt hoe mijn dochter heet, geef ik meestal gewoon haar roepnaam. May. Kort en simpel. En soms vertel ik dat ze lekker een heleboel voornamen heeft. Want hoe mijn kind officieel heet? Dat is veel meer dan May.

En dan zie ik het gebeuren. De opgetrokken wenkbrauwen, de brede ogen, soms zelfs een lach die ze niet kunnen onderdrukken. Want ja, mijn dochter heeft véél namen. Niet twee, niet drie, maar een hele rij. En ik weet dat het voor de buitenwereld misschien overdreven lijkt, maar voor mij heeft elke naam betekenis.

Waarom zoveel namen?

Het begon eigenlijk heel onschuldig. Mijn partner en ik hadden één naam waar we meteen verliefd op waren: haar roepnaam. May, dus. Maar toen kwam de rest.

• We wilden graag een tweede naam ter ere van mijn moeder.
• Een derde naam, omdat die uit de familie van mijn partner komt.
• Een vierde naam, omdat we die gewoon prachtig vonden en we geen afscheid konden nemen van het idee.
• En toen… ach, toen dachten we: Waarom niet?

Voor we het wisten, stond er een indrukwekkende reeks namen op de geboorteakte. Namen die samenkomen uit verschillende generaties, namen met emotionele lading, namen die ons gewoon gelukkig maakten. En dus heet ze helemaal: May Elizabeth Mabel Anna. Nou, ik vind het best leuk zo samen.

De reacties van anderen

Ik weet dat mensen het niet slecht bedoelen, maar de reacties variëren van geamuseerd tot ronduit verbaasd.

• “Serieus? Dat past toch niet eens op een bankpas?”
• “Moet ze dat later allemaal opschrijven op officiële documenten?”
• “Gaat ze niet boos op je worden als ze oud genoeg is om zelf formulieren in te vullen?”

Sommige mensen vinden het prachtig en bijzonder, anderen zien het als onnodig gedoe. Maar voor mij voelt het compleet. Elk van die namen is een stukje familiegeschiedenis, een stukje liefde, een stukje van wie zij is.

Hoe mijn kind officieel heet

Nu is ze nog klein en kent ze vooral haar roepnaam. Maar af en toe vraagt ze naar haar “andere namen” en dan zeg ik ze op als een soort magische spreuk. Allemaal haar voornamen, hoor. Ze glimlacht dan trots, alsof ze weet dat ze iets speciaals draagt. Misschien zal ze later haar officiële naam vervloeken als ze lange formulieren moet invullen. Misschien zal ze het juist geweldig vinden dat ze een naam heeft vol betekenis.

Wat het ook wordt, één ding weet ik zeker: ze draagt haar namen met een verhaal. En als ik weer die verbaasde blikken krijg als mensen haar volledige naam horen, glimlach ik gewoon. Want voor mij klopt het precies zoals het is.