‘Is het nou echt zo erg om mijn kind te dwingen om op een teamsport te gaan?’

‘Ja, ik wil graag dat mijn zoon op voetbal gaat. Of op hockey, dat mag ook. Als het maar een teamsport is. Want ik vind het zo belangrijk voor zijn ontwikkeling, dus ik push hem best een beetje.

Een teamsport is namelijk meer dan alleen maar bewegen met elkaar. Het is ook een plek waar je andere vrienden maakt. Je ontwikkelt je anders dan op school doordat je ook naast school nog een heel sociaal leven hebt.

Maar mijn zoon moet er niets van weten en hij wil eigenlijk helemaal nergens op. Hij vindt voetbal saai en hockey juist weer heel stom en spannend. Ik probeer van alles: basketbal. Honkbal. Volleybal. Nee, stom. Het enige waar hij wel eens over begint is tennis, maar goed, dat is dan weer niet met een team samen. Dus dat vind ik ook lastiger. Ik gun het hem zo dat hij ook opgroeit met een hele groep jongens die lekker met hem samen sporten. Vrienden voor het leven, soms.

Mijn kind moet van mij op een teamsport

Ik heb nog steeds vriendinnen uit mijn tijd op het hockeyveld en dat is echt waardevol. Je bent als kind nooit alleen als je lid bent van zo’n club. Hele weekenden bracht ik er door met de meiden uit mijn team en dat is echt heel bijzonder en fijn. Ik hoop zo dat mijn zoon dit ook gaat meemaken. Nu is hij pas zes jaar, dus het kan misschien nog wat later komen?

Maar ik hoop dat ik hem ooit over kan halen om echt op die teamsport te gaan. Het is misschien gewoon zo dat ik hem in ga schrijven voor voetbal. Dan maar een beetje pushen en dwingen als moeder. Niet piepen, gewoon gaan. Wie weet is hij mij later hartstikke dankbaar omdat hij dan een geweldige tijd heeft op de voetbalclub. En ach, als het echt alleen maar huilen is, dan kunnen we altijd nog stoppen. Maar wie niet probeert, weet soms ook niet wat hij mist.’