Justine had dwanggedachten: ‘Mama, waarom tel jij hardop?’
Justine maakte in 2016 een heftige inbraak mee. Kort daarna raakte ze zwanger en kreeg zij de taak om haar eigen vlees en bloed voor altijd in bescherming te nemen.
Ik dacht dat ik al lang afscheid had genomen van mijn traumatische ervaring. Totdat ik een controledrang kreeg en altijd streng van mezelf tot 4 moest tellen. Als ik dat niét deed wist ik niet of alles goed dicht zat.
Als iemand mijn fotoalbum kon zien zou ik door de grond zakken van schaamte. Mijn geheugen op mijn mobiel maakte plaats voor: wasmachines, stopcontacten, speakers, kaarslonten, sloten, strijkijzers en gaspitten. Om er zeker van te zijn of alles uit en afgesloten was. Zonder dat had ik geen vertrouwen. Ik had notabene zelf de deur op slot gedaan op de dag van de inbraak. Dat vergaf ik mezelf nooit meer.
“Mama, waarom tel jij hardop?”. Een brok in mijn keel en tegelijkertijd een eyeopener. Ik schrok van haar vraag. Wat moest ik zeggen? Ik wilde mijn dochter niet bang maken. Ik houd van eerlijk zijn, maar ik wilde mijn angsten niet doorgeven. Ik maakte er een grapje van. “Oh mama’s lievelingsgetal is 4.” Totdat ze zelf ging tellen nadat ze vol trots zelf de autodeur achter zich dicht kon klappen. “Mijn lievelingsgetal is 6”. Ik moest hulp inschakelen. Niet alleen voor mezelf, maar indirect ook voor mijn eigen kind.
Ik schaamde me. Durfde nooit met mijn “afsluitmoment” naar buiten te treden. Als ik wist dat mijn vriend naar boven wilde, nam ik altijd standaard een half uur de tijd om alles te checken. Het maakte me intens moe.
Zolang ik niet zeker was van mijn eigen “hier in het nu moment”. Hoe kon mijn dochter dan in zichzelf geloven? Ik gunde haar een leven vol plezier zonder angst. Als jij je leven laat beïnvloeden door angst kom je nergens. Daar geloof ik heilig in.
Ik ben mijn dochter voor eeuwig dankbaar. Ze was en is mijn spiegel. Zonder haar weet ik niet waar ik op dat moment stond. Ze is zich nog steeds van geen kwaad bewust. We tellen nu in oefenboekjes om haar klaar te stomen voor groep 3. Tijd komt raad en achteraf is dat voor nu maar beter. Ik laat haar nog iedere dag groeien, maar Madelief mij ook.
We hebben de stad inmiddels ingeruild voor een dorp. Het gekke is, ik mis de stad achter de duinen nog iedere dag!
