‘Ik vind de naam van mijn kind uiteindelijk veel te stoer voor hoe een ballet-meisje ze eigenlijk is’

Geen doorsnee meisjesnaam, maar iets met pit. Eigenlijk is deze naam meer iets voor jongens, zelfs. De naam van mijn dochter is stoer en anders. Maar of het bij haar past?

Alex, zo heet ze. Lekker een beetje een boys-name. Ja, de naam is heel stoer. En juist dat is zo jammer, uiteindelijk.

Maar nu, jaren later, kijk ik naar haar terwijl ze sierlijk door de kamer danst in haar balletpakje, haar gezicht vol overgave en concentratie. Haar bewegingen zijn licht en vloeiend, haar hele wezen straalt elegantie uit. Ze is een en al gratie, een dromerig kind dat zich het liefst in een wereld van muziek en dans begeeft. En daar botst haar naam opeens mee.

Hoe vaker ik haar naam roep, hoe vreemder het voelt. Het past niet bij haar zachte aard, haar liefde voor tutu’s, haar tedere manier van zijn. Het is alsof ik een krijger roep, terwijl een ballerina zich omdraait. De naam die ooit zo perfect leek, voelt nu bijna als een misfit. Hoe kon ik dat toen niet voorzien? Nee, dat kun je ook niet weten. Natuurlijk niet. Maar spijt heb ik soms wel.

Deze naam is iets te stoer

Natuurlijk is het maar een naam. En natuurlijk maakt het niet uit, want zij bepaalt uiteindelijk zelf wie ze is en hoe ze haar naam draagt. Toch merk ik dat ik onbewust zachtere, lievere bijnamen ben gaan gebruiken. Kleine afgeleiden van haar officiële naam, bijnaammetjes die haar speelsheid en sierlijkheid beter vangen. Zoals bijvoorbeeld Lexie. Dat staat haar veel beter. Zoeter, meisjes-meisjes. En zij vindt het prima. Ze reageert net zo vrolijk op die verzachte versies als op haar eigen naam.

Misschien groeit ze nog wel in haar naam. En past dit juist later weer beter bij haar. Maar voor nu hou ik het toch meer bij Lexie. Ze is zo roze, schattig en girly… Daar past Alex eigenlijk helemaal niet bij.’