‘Ik vind mijn eigen voornaan al mijn hele leven vreselijk en ik schaam me om mezelf voor te stellen’

Hallo, mijn naam is Belinda. En eerlijk? Ik haat die naam. Elke keer dat ik mezelf moet voorstellen, voel ik een knoop in mijn maag. Het lijkt misschien een klein probleem, maar voor mij voelt het alsof die naam niet bij mij hoort. Het is alsof ik een jas draag die niet past, maar die ik toch iedere dag aan moet trekken.

Waarom Belinda?

Ik weet natuurlijk dat mijn ouders mijn naam met liefde hebben uitgekozen. Ze vonden hem mooi, uniek misschien zelfs. Maar voor mij voelt het anders. De naam Belinda roept in mijn hoofd een beeld op van iemand die ik niet ben: een ouderwetse, stijve vrouw met een dikke bril en een bloemetjesjurk. Dat is het beeld dat ik kreeg toen ik op school voor het eerst werd gepest om mijn naam. “Belinda, de bloemkolenprinses,” riepen ze. Geen idee waar dat vandaan kwam, maar het bleef hangen.

Ook later, als volwassen vrouw, vind ik het ongemakkelijk. Wanneer ik mezelf voorstel, krijg ik vaak een reactie als: “Oh, dat hoor je niet vaak!” Meestal glimlach ik maar en knik ik beleefd, maar vanbinnen krimp ik ineen. Het voelt alsof ik meteen in een hokje word geplaatst – een hokje waar ik helemaal niet in pas.

Waarom schaam ik me?

Misschien lijkt het voor anderen raar om je voornaam zo’n groot probleem te vinden. Maar een naam is veel meer dan een woord. Het is hoe je jezelf aan de wereld presenteert. Het is het eerste wat mensen van je weten, en als je daar geen goed gevoel bij hebt, voelt het alsof je al met 1-0 achterstaat. Wanneer ik mijn naam uitspreek, klinkt het altijd net iets te hard, te nadrukkelijk. Soms spreek ik hem zelfs onduidelijk uit, in de hoop dat iemand het niet goed verstaat en me gewoon “Linda” of “Bella” noemt.

Die schaamte zit diep. Niet per se omdat mijn naam objectief gezien “lelijk” is – want dat is hij niet – maar omdat hij me niet vertegenwoordigt. Belinda klinkt als iemand die ik niet ben, en dat voelt alsof ik dagelijks een rol moet spelen.

Wat doe je eraan?

Ik heb een tijdje overwogen om mijn naam officieel te veranderen. Het probleem is dat dit me ook weer schuldgevoel geeft. Mijn ouders hebben deze naam met zorg gekozen, en ergens voelt het alsof ik hen teleurstel als ik hem zomaar overboord gooi. Dus voor nu gebruik ik een alternatief: ik stel mezelf soms voor als Belle. Dat voelt licht, luchtig en veel meer “mij”. Niet iedereen weet dit, maar dat is oké. Ik moet het er mee doen, toch?’